Müslüman bir âilede çocuk ilk büyüme temrînini oruç üzerinden gerçekleştirir desek yanlış olmaz zannederim. Hangimiz dünyâyı yeni yeni tanımaya başladığımız o merâklı yaşlarımızda Ramazan diye bir ayın gelmesiyle birlikte evde tatlı bir telâş yaşandığını, her şeyin bize açılmadığını ama esrârengîz bir şeylerin döndüğünü, o gün eve her zaman yiyemediğimiz yiyecekler alındığını, annemizin, ablalarımızın her günkünden farklı yemekler yapmaya çalıştığını fark etmemişizdir?
Evde farklı ve tatlı bir heyecân, telâş sürerken; o her gün yiyemediğimiz yemeklerin buğusu tüterken… bir şey daha fark ederdik: O güzel yemeklere belli bir vakit-saat gelmeden el sürülmediğini, bir lokmasının bile ağza konulmadığını… Çocuk aklımızla önceleri buna bir mânâ veremez, bu kadar güzel yemeklere dokundurtmayan büyüyü merâk eder dururduk. Öyle ya, yemek, yemek için yapılır ama niye onu istediğimiz zamanda yiyemiyorduk?
Biraz daha büyüyünce o güzelim yemeklerle zaman arasındaki münâsebeti keşfederdik. Evet, yemekler, şerbetler, hoşaflar yapılacak, salatalar hazırlanacak ama bir lokma bile yenmeyecek. Akşam namazı vakti yaklaşırken yer sofraları kurulacak, âilecek sofra başına dizileceğiz ama yemeyeceğiz, bekleyeceğiz. Ne zaman ki bir top gürlemesi eşliğinde bütün minârelerden akşam ezânları okunmaya başlandı, o zaman önce âilenin bir büyüğü bütün Müslümanların iyiliği için, milletimizin ve devletimizin selâmeti için, âile fertlerinin de sağlık ve saâdeti için duâ edecek, ancak ondan sonra eller sofraya gidebilecek. Önce varsa mübârek hurmaya ve suya uzanılacak ve besmelelerle gün boyu yasak olan yeme içme serbestîsi başlayacak.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/oruc-buyutur-35619.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.