Örneğin, atlar... Özgürlük, utangaçlık, isyan, terk edilmişlik, yalnızlık metaforunda, şiirler boyu dönüp dolaşan atlar, Nietzche'yi anımsatıyor birden. Şair, zaten onu da hatırlıyor. Seyisinin kırbacıyla inleyen bir atın yelelerini okşarken ağlayan adamı...
"At" diyor, Cahit Koytak... "At, için ağlanır. Zaten her şairin bir atı olmalı. Atsız şair olmaz. Ama şairin atı kanatlı olur. İki, dört, altı... Atlar çekildi hayatımızdan."
Bu koca şair, hayatının milimetrekaresini dahi ıskalamamak için notlar almak üzere gömleğinin küçücük cebinde kağıtlar taşır. O notlar, zaman zaman bir imgeye dönüşür, bir esine, bir dizeye... Bazen bir şiirin adı olur, belki kitabın. Çocuk, eşya, yol, kaldırım, ekmek, su, deniz... Bütün bunlar metafizik bir devinimle dönüşür. Kalbinin gözüyle, vicdanıyla hareket eder ve öyle yazar.
***
En iyi bildiği şeydir, şiir. En iyi bildiği şeye sadıktır. O yüzden, sadece şiir yazar ve okur. Teatral bir şölene dönüşür bazen bu okumaları. Bir resme dönüşür dinleyenin belleğinde. Kalbe dokunur. Acı çeker, durur; birden tekrar şahlanır. Şahdamarımıza yakın bir yerden yakalar ve sarsar.
Şiiri tek bir atlas olarak görür, Cahit Koytak. Yazdığı bütün şiirleri 'tek şiir'in parçası olarak... 'İlk Atlas'tan, 'Büyük Atlas'a doğru akan bir nehir. O yüzden, gürül gürül akar.
Çok yazar, yazdıkları kitaba dönüşür. Şanslıdır, şiiri kayıran, şiire pozitif ayrımcılık yapan bir yayınevi vardır. O da düşkırıklığı yaşatmaz okuruna.
Timaş Yayınları'ndan çıkan son kitabı –şimdilik- 'Yeni Başlayanlar İçin Metafizik' de dahil, yaklaşık bir yıl içinde, eski-yeni şiirlerden oluşmuş ve bin sayfayı geçmiş bir külliyata kavuşmuştur. 'Yoksulların ve Şairlerin Kitabı' (iki cilt) ardından, 'Yeni Başlayanlar İçin Metafizik'...
***
Metafizik, aslında korkulası bir şey değil ona göre. Ney'le üflendiği gibi, sözle de dile gelir. Hatta şiirle çok daha kolay ifade edilebilir. Şair işçiliğiyle daha anlaşılır ve ihtişamlı bir hale getirilebilir. Dizeler ve şiir bütünü, kavramı görünür hale dönüştürebilir. O yüzden de, Dante'den Oğuz Atay'a yaptığı örtülü veya açık bütün göndermelerin hepsi metafizik bir titremeyle sarsar okurlarını.
Şimdi sırada 'Cazın Irmakları' var. Bekleyip göreceğiz. Gümrah bir ormanda kadim ağaçların arasından fışkıran taze fidanlar gibi, yerli yerine oturmuş, güngörmüş çınarlar gibi, Türk şiirini tamamlamaya ve yatağını daha da derinleştirmeye meyletmiş Cahit Koytak, her ne kadar mütevazı olmayı denese de görkemli şiiriyle senfonisini bestelemeyi sürdürüyor.
Şimdi sükut. Duralım ve işten usanmışları, 'İşe Atla Gidip Gelme İsteği Ya da Yeni Başlayanlar İçin Metafizik'le buluşturalım:
***
işe atla gidip gelmeyi hak ettirecek
'büyük delilik'ler düşünür
büyük 'fikir'ler bulmayı başarırsan
işe atla gidip gelmene
ses çıkarmaz senin de patronun
ama işi 'iş' olmaktan kurtarıp
oyuna çevirmek istiyorsan
sahibinden çok, jokeyine bağlanan
cins bir küheylan gibi
eğitmen gerekiyor onu
ona, senin kokunu alınca eşinmesini
şahlanıp kişnemesini
ıslık çalınca tatar usulü
nerde olursan ol
koşup yanına gelmesini
senin kederinle çökmesini
coşkunla kanatlanmasını
ve iyi şairlerin iyi şiirlerin yaptığı gibi
sen ölünce de senin hayaletini
kıyamete kadar sırtında gezdirmesini
öğretmen gerekiyor
-------------------------------------------------------------------
'Yeni Başlayanlar İçin Metafizik', Timaş Yayınları, 384 sayfa
17 Haziran 2011 Yeni Şafak
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.