Sanat Eğitimi Neden Önemli?

Maddiyatı başa yerleştiren, maneviyatı ise gündelik ihtiyaçlardan ayırarak meydana gelen boşluğu kişisel gelişim manifestolarıyla dolduran bir dünya gündeminde; “kendi menfaatimizi düşünmeden” sergilememiz gereken inceliğin, hassasiyetlerin, hehâl olmanın, anlayışlı olmanın, hoşgörülü olmanın altı neredeyse hiç çizilmiyor. Eğer bir yerlerde çizildiğini görüyorsanız, materyalist dünyada kalıcı imajla bir var olma yöntemi olarak pazarlanan kişisel gelişim uzantısından başkası değildir.

Hâlbuki bu meziyetleri kazanmanın, klasik dönemden kalma birkaç çini panoya bakmakla, tabiat üzerine yazılmış birkaç mısra okumakla, bir beytin en az üç manaya karşılık gelmesine kafa yormakla, talik hattın diğer hat yazılarına karşın ne kadar yalın ve nahif olduğunun ayırtına varmakla, Mushafların serlevhalarındaki süsleme inceliğini seyrederken hayretle mest olmakla, bir peyzajı  anlamlı kılan tabiat kompozisyonunu yansıtan dimağı keşfe çıkmakla, bir peşrevin zihinde ritim ve notalarıyla âdeta bir güzergâh gibi muhteşem bir  görsel akışa nasıl dönüşebildiği üzerine akıl terletmekle; ya da bütün bunların yerine konulabilecek sanat unsurlarıyla hemhâl olmakla yakından ilgisi bulunduğunu düşünenlerimiz yok denecek kadar azdır.

Bu incelme, yaradılışla bütünleşen bir sanat algısıyla keşfe çıkan dimağlara has bir incelmedir. Hayretin peşine düşmüş, maharet ve hayretin yakın ilişkisini keşfetmiş, eşyayı tasvir ve yorum üzerinden yeniden okumayı haz kabul etmiş kimselerin birer sanatkâr olması gerekmez. Hayatın her gününü, değerini bilerek ve gün gelip taşıdığı emaneti teslim edeceğinin farkında olarak, hakkıyla yaşamaya azmetmiş bir dimağ, bu güzellik keşfinden ve incelikten sıradan bir hayat yaşayarak da pekâlâ payını alabilir.

Bugün her önemli şeyin neon renklerle ve siyah çerçevelerle işaretlendiği bir “moda” kuşatıcılığı içinde bu inceliklerin esamesi okunmuyor olabilir. Ancak el emeğinin, göz nurunun, zihin mesaisinin, kalp yolculuğunun anlaşılması için o işten bir pay almak, ihtiyaç miktarı pay çıkarmak bile, bizi bu sert hatlarla çevrili, ferdîleşmeye zorlayan ve günden güne acımasızlaşan âlemde, daha anlayışlı, daha sevimli ve daha faydalı insanlar hâline getirebilir.

Maddi varlığımızı, manevi varlığımızın desteklediğinden yola çıkarsak yukarıda özetlemeye çalıştığımız farkındalığın kavranması da kolaylaşacaktır. Zira sanat insan için hem zihnî hem de kalbî manada manevi bir besindir.

Diyeceğimiz o ki; sanat eğitiminin temel amacına yerleştirilmesi gereken, bugünün dünyası karşısında kişinin maddi varlığının en önemli destekçisi olan manevi varlığının beslenmesi ve gelişiminin sağlanması olmalı.

Sanat eğitiminin mahiyeti, bu eğitimin neden önemli olduğunun anlaşılmasına bağlı. Burada mahiyet yükümlülüğünün ne velilerde ne de öğrencilerde olmadığı ortada. Elbette sanat eğitimi gerekliliğinin topluma yönelik bir izahı da olmalı. Olmalı ki veliler çocuklarını bu konularda destekleyebilsin, sanat dersleri “gereksiz” yaftasından kurtulsun.

Millî eğitim idarecileri, okul idarecileri, eğitimciler ve sanat eğitimcileri, “sanat dolaylı eğitim” amaçlı sanat derslerinin bir ferdin yetişmesine ne tür katkılar sağladığını ve topluma faydasını tam mânâsıyla idrak etmeleri hâlinde; bu idraki öğrenciye de geçirmeleri, hem öğrencilerin hem de velilerin bu dersleri ciddiye almalarını sağlayabilmeleri mümkün olur. Sanat dersleri müfredatını ideal noktaya taşımak ve “gereksiz” yaftasından kurtarabilmek için alan eğitimcilerinin sanatı manevi besin ve ihtiyaç olarak görebilmelerini sağlamak şartı var.

Devamı: https://www.yenisoz.com.tr/yazarlar/sanat-egitimi-neden-onemli-9016/