Ramazan ayının sonlarına yaklaşıyoruz. Eskiden Ramazan’ın ilk yarısında “Hoş geldin”, son yarısında da “Elvedâ” ilâhîleri okunur, mahyaları asılırmış. Artık “Elvedâ” günlerindeyiz.
İçinde diğer günlerde olmayan açlık, sahûra kalkma, terâvîh gibi dışardan bakılınca zahmet gibi görünen ibâdetler olsa da Ramazan’ı gerçekten çok sevgili bir dostumuzdan ayrılır gibi bir buruklukla uğurlarız. Zâten Ramazan’ı inanarak ve gönülden yaşayanlar için o zahmet görünen ibâdetler bir kulluk neşvesi hâlinde geçer. Müslüman, oruçtan, sahûrdan, terâvîhten ve diğer ibâdetlerden sıkılmaz Ramazan’da. Bir iki gün içinde bunlar hayâtın neşvesi içine katılır ve rûhun bu atılımlarına beden de iştirâk etmeye başlar. Evet, beden de oruçtan, sahûrdan ve terâvîhten haz almaya başlar. Bu nokta madde ile mânânın kavuştuğu noktadır. Âdetâ iki denizin buluşması gibi. Ramazan’da beden de kendine çizilen hudutlar nispetinde mânevîleşir. Yüzlerdeki ışıltıdan bunu anlamak zor değildir. Yüzlerde secdenin izleri olduğu gibi orucun ve çokça okunan Kur’ân’ın izleri de vardır. Ramazan hilâli ile göklerde başlayan aydınlık bir sekînet hâlinde yeryüzüne iner ve oradan Müslüman yüzünde belirir. Bu günler bu aydınlığın en fazla parladığı günler. Ramazan tâlîm ve terbiyesinin son günleri, icâzetimizi almaya az kaldı.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/sevinc-gunleri-41843.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.