Artık Türkiye kitap okuyor. Okullar, öğretmenler, velîler çocuklara kitap okutma yarışında. Buna sevinelim mi?
Kendisi okumayanların okutma yarışı bu. Öğretmen okumuyor, velîler okumuyor ama hep birlikte çocuklara kitap okutmaya çalışıyoruz. (Ekseriyet böyle, okuyan öğretmen ve velîleri tenzîh ederim). Görünüşte mutluluk verici bir tablo. Ama... Aması var. Hazret-i Peygamber’in, “İşler niyetlere göre değerlenir” buyurduğu üzere bir işin mâhiyetini hangi niyetle yapıldığı belirler. Aynı işi yapan iki kişiden -niyetleri sebebiyle- birinin işi makbûl diğerininki merdût olabilir. Okuyoruz ama hangi niyetle? 2011’de yazdığım bir yazıyı -kısmen elden geçirerek- paylaşmak istiyorum bugün.
Sınav için kitap okunur mu?
“Çok kitap okursanız okumanız hızlanır. E, sınavlarda zamanla yarıştığımıza göre hızlı okumanın önemi ortadadır. Çok okumanın bir başka faydası da okuduğumuzu hızlı ve doğru anlamaktır; sınavlarda bu da çok önemlidir. Dolayısıyla sınavlarda başarılı olmak için çok kitap okumak gerekir.”
Bu sözler günümüz eğitiminin serlevha sözleri oldu şimdilerde. Kim demiş Türk çocukları kitap okumuyor diye? Artık eğitim câmiasında herkes “okuma”nın ehemmiyetini anladı. İl ve ilçe eğitim müdürlükleri, devlet okulundan özeline bütün okullarda davullu zurnalı okuma plân ve programları yapılıyor. “Filân ilin vâlisi ve millî eğitim müdürü, bölgesindeki bütün okulların ilk dersini “okuma” dersi yapmış.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.