Emeklilik sıkıntısını daha çok memur emekliler çekiyor. Çünkü onların hayâtında çok büyük bir değişim gerçekleşiyor.
Yıllardan beri yaptığı işten uzaklaşıyor. Hayâtın dışına itilmişlik hissi bütün dünyâsını kaplıyor. Dün hayâtın aktif bir parçası iken bugün balkondan seyrediyor dünyâyı. Herkes koşuşturmacasına devâm ederken bir tek kendisi kıyıda kenarda kalmış gibi hissediyor. Bir işe yaramıyorum duygusu, en sarsıcı duygulardan biri. Sonu intihâra bile varabiliyor.
Oysa bir bakkal, bir kaportacı, bir simitçi, bir lokantacı, bir pazarcı… için emekli olmak hayâtın dışına atılmak, dünyâyı balkondan seyretmek mânâsına gelmiyor. Onlar için emeklilik, prim ödemelerinin bitmesi ve az-çok bir emekli maâşına kavuşmak demek. Çifte mutluluk. Emekli olmakla hayâtında en küçük bir farklılık olmayacak. Sabah işine yine gidecek, insanlarla hemhâl olacak, problemlerle boğuşmaya devâm edecek, çözdüklerine mutlu olacak, çözemediklerine üzülecek, yarın çözmek için plânlar yapacak, para kazanacak, belki kaybedecek, akşam evine ekmek götürecek, tatlı bir yorgunlukla yemeğini yiyecek, üstüne çayını içecek, dizisini seyredecek, yarın bütün bu koşuşturmacanın içine tekrar karışmak üzere uykuya dalacak. Yarın… Hayât devâm edecek. Cemiyet içindeki rolünde en küçük bir değişme olmayacak. Dolayısıyla böyle bir hayâtı olanlar için emeklilik bir problem değildir. Problem memur ve memurlarınkine benzeyen bir işten emekli olanlarda daha çok. Eğer emekli olunca yapmakta olduğunuz iş sona eriyorsa emeklilik büyük sıkıntılara sebep olabiliyor.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/stajyer-emeklilik-37134.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.