Tahir Tarık Balıkçı: Muhayyel Mektup – 1

köyün kadınları çekip gitmişlerdi kap kacaklarını toplayıp. toplayıp bakraçlarını… toplayıp  götürmüşlerdi de evlerine karanlık çökmüştü. bilmiyorum. bilmiyorum neden bu kayanın üzerindeydim. neden annem beni aramıyordu. bilmiyorum.  daha küçük bir çocuktum. bir kayanın sivri ve kaygan ucunda gezip duruyordum. içimden bir ses, “atla! suya atla! ırmağa atla!” diyordu.  neden? neden, böyle bir şey diyordu, bilmiyorum.  gidip gelip dolaşıyordum  bir kayanın sivri ucunda. ölsem! ölsem! ırmak beni götürecek. biliyorum. biliyorum, ırmak beni götürecek.  çavlana götürüp … ama bilmiyorum ne olacak. yalnızca… yalnızca dolaşmak, dolaşmak bir kayanın bittiği yerde. ırmağa düşe yazmak… çekiyor ırmak  beni. çekiyor kendine. korktum, korktum ama sevdim, sevdim bir uçurumun kıyısında gezmeyi. hep sevdim. sen o zaman uzaklardaydın. tarlalardan, dağlardan, ovalardan, köylerden uzaklarda.  yalnız… yalnız başıma küçük bir çocuktum ırmağın kenarında. bir kayanın üzerinde. atlayı versem… ayakkabılarım yeni, gıcır gıcır.  üstümde elbiselerim güp güzel. küçük bir çocuktum. ırmak beni gönlümden tutmuş, habire kendine çekiyordu. gittim geldim. gittim geldim. kayanın sivri ucuna. düştüm düşeceğim. düştüm düşeceğim. düşüyorum. düşüyorum derken, bir el, bir el.. senin elin.  senin o mübarek elin. göğsüme, göğsüme dayandı. yıllar sonra, nice yıllar sonra, öptüm o güzel ellerinden. hiç unutmam. tuttun beni, ben küçük bir çocuktum o zamandan beri! sevdim seni. seni… kimse bilmez. o günden beridir ruhum dolaşır. dolaşır geceleri. dolaşır ruhum. kimseye anlatamam. kış geceleri kurtlar gelip köyün tepelerinde ulurken, ruhum çıkar gider görür onları. görür, korkar, gelir yatağıma girerim. sarılırım yorganıma. korkarım. korkarım anneme bir şey olur diye, fakat kimse bilmez. bilmez. ruhum çıkar dolaşır sokakları, bağları, bahçeleri, ırmağı… kuzuları ve balıkları dolaşır durur himmetinle. bir gün annem,  bir çocuk boğulmuş, boğulmuş ırmakta, dedi. korktum, korktum. ruhum çıktı gitti. gittim baktım, ırmağa. yok. çavlana baktım. yok.

bulamadım. ırmağın gittiği yere  gittim baktım. baktım ırmağa. çocuk sırt üstü uzanmış ırmağa, ayakları açık, kolları açık. gelinlik çağdaki bir kızın yatağa sırt üstü uzanması gibi tatlı.  ırmak sürükleyip götürüyor. yüzünü. yüzünü yıkayıp, sarı saçlarını tarayıp. ırmak götürüyor onu kollarında. gördüm. gördüm ama bir şey yapamadım. diyemedim de. diyemedim, annem korkar diye. diyemedim, insanlar ben deli zanneder diye. diyemedim hiç kimseye. geldi  jandarmalar. geldi  yukarı köyün kadınları. ırmak boyunca dizilip  ağıt yaktılar. dizlerine vurup. erkekler kayalara yaslanıp, ağaç diplerine çöküp kaldılar. cigaralarını yakıp. jandarmalar dolaşıp duruyorlar ırmağın kenarında. günlerdir dolaşıp duruyorlar.  kadınlar… kadınlar… avazı göğü sarmış, ağlayıp duruyorlar… akşam olunca da çekilip  gidiyorlar patikalardan. ırmağı terk edip gidiyorlar. erkeklerle beraber römorklara dolup yukarı köye götürüyorlar ağıtlarını. hâlbuki görüyorum işte. ırmak… günlerdir… günlerdir sürükleyip götürüyor. götürüyor kollarında öpücüklerle. getirip  bir kıyıda… bir kıyıda bıraktı sonunda. yumuşacık kumların üstüne. oysa kadınlar  yorulup gitmişlerdi  evlerine. gelmiyorlardı. gelmiyorlardı. yalnız… yalnız annesi çocuğun… bir de jandarmalar. jandarmalar  ırmağın en aşağısına… günlerce, günlerce aşağısına gitmişlerdi. çocuğun annesi hâlâ burada bir taşın üstünde oturuyor. oğlunun ırmağa düştüğü yerde. kucağında, evden getirdiği elbiseler.

Devamı: https://www.edebifikir.com/mektup/muhayyel-mektup-1.html