Bir milleti millet yapan din, dil, târîh şuûrudur. Bir milletin iktisat, kültür, sanat, hukuk ve ahlâk gibi bütün görünür değerleri rengini, çehresini bu şuûrdan alır. Yâni bir milletin bu dünyâya söyleyeceği sözün kaynağı din, dil ve târih şuûrudur.
Târîh, bir millet olarak kişiliğimizin teşekkül ettiği örs. Burada dövüle dövüle çelikleştik ve şahsiyetimizi bulduk. Büyük dâvâların peşinde kâh yendik, kâh yenildik; dost gördük, düşman gördük; türkümüzü-şiirimizi dillendirdik, yazdık, çizdik; âvâzımızı dünyâya saldık; aç doyurduk, çıplak giydirdik; kıtalar fethettik, gün geldi kıtalar kaybettik ve “biz” olduk. Bu mâzîden kimse kaçamaz. Bu topraklarda doğup, bu vatanın ekmeğini yiyip suyunu içip bu târîhe sırt dönülemez. Bu târîh bizim ve biz bu târîhin evlâtlarıyız. Cemil Meriç’in dediği gibi: “İnsan târîhe angajedir.”
Bu yüzdendir ki din, dil ve târîh dersleri yeni nesillere millî şuûr verme, sevdirme ve milletinin meziyetleriyle iftihâr ettirme dersleri olmalıdır. Köklerinden kopmamış milletler böyle yaparlar. Peki biz bu işi ne kadar becerebiliyoruz? Maârif (eğitim) zihniyet ve müesseselerimizin böyle bir derdi var mı? Kendisini ilk fırsatta Amerika’ya veya bir Avrupa ülkesine atma sevdâsında bir gençlik karşısında bu suâle müspet cevap vermek biraz zor. “Çocuklarımız arasında deizm yükseliyor!” çığlıkları ümitli olmaya çalışanları bile yutkunduruyor. Ürpermeden ahlâkî vaziyetimizden bahsetmek muhâl.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/tarihi-cevir-33872.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.