Neredeyse herkes çocuklarından dertli. Oysa onlar dünyâya gelmeden önce ne hayâller kurmuştuk. Öyle bir yetiştirecektik ki onları, bizim gerçekleştiremediğimiz bütün ideallerimizi onlara devredecektik.
Bir bir hayâta geçireceklerdi ideallerimizi. İnançlı, ahlâklı, ibâdetli, bilgili, kültürlü, dâvâ heyecânıyla dolup taşan insanlar olacaklar, kendi milletimizden başlayarak bütün İslâm âlemine ve bütün insanlığa hak, adâlet, merhamet getireceklerdi. Bizde tohum olarak kalmış fikirleri onlar yeşertecek, dala ve meyveye yetireceklerdi. İnsanlık onların omuzlarında yeni bir dirilişe ve uyanışa erişecekti. Dünyâ onların nefesleriyle yeni bir saâdet soluyacaktı.
Olmadı, olamadı.
Kendi eserimiz karşısında şaşakaldık. Elimizde yetiştiğini sandığımız çocuklarımızın kılık-kıyâfetinden ilgi/alâkalarına, merâklarına, ahlâklarına, dil ve üslûplarına, karşı cinsle münâsebetlerine… kadar hemen hemen her şeyleri bizi hayrete düşürdü. Hayret, benim çocuğum namaz kılmıyor, örtünmüyor, İslâm târîhine ve kültürüne hiç mi hiç ilgi duymuyor, zulüm altındaki Müslümanlar karşısında kılı kıpırdamıyor, karşı cins karşısında aşırı rahat, hatta cins farkı yokmuş gibi davranıyor, ağzında bizim dünyâmızda mevcût olmayan kelimeler, üslûbunun kökünü tâyîn edemiyorum. Çocuklarımızın sohbetlerine Filistin, Doğu Türkistan, Myanmar, Arakan… uğramıyor. Hz. Peygamber, sahâbe, Alpaslan, Fâtih, Yavuz… heyecân vermiyor onlara. Yabancı müzik gruplarını tâkîp ve taklît ediyorlar. Bütün dünyâsını ve vaktini bilgisayar-telefon ve internet dolduruyor. Dünyâ hayâtının bir oyun olduğunu Kur’an’dan öğrendik (En’am, 32) ama çocuklarımız bu oyunun içinde de oyunlara kapılmış vaziyette. Hem de ne oyun… Eğlendirirken rûhunu çalan bir oyun dünyâsı… (Şikâyetim şahsî değil, umûmidir.)
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/yildizlar-gibi-nesil-yetistirmek-37374.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.