Erdoğan, Putin, Macron, Johnson, Conte, Pompeo başta 11 ülkeden liderin Libya için Berlin’de bir araya gelmesi, Almanya için bir diplomatik şenlik olabilir ama, sonuç nedir?
Bölgesel kimlik taşıyan bir kriz bölgesi için çok sayıda yabancı ülkenin müdahil olması, hayra alamet değildir.
Aksine, çok sayıda heyet, o kriz bölgesiyle ilgili farklı çıkarların fena halde çatıştığı anlamına gelir, barışı engeller.
Libya’da görülen, cephenin iki kanadının da ayakta durabilmek için dış desteğe ihtiyaç duyduğudur.
BM tarafından meşru kabul edilen Trablus’taki Serrac yönetimini ülkenin batı komşuları Tunus ve Cezayir ile birlikte İtalya, Türkiye, Katar açıkça destekliyor, Hafter tarafından ise duyan gelmiş bir görüntü var: Mısır, İsrail, Birleşik Arap Emirlikleri, Rusya, kısmen ABD, Yunanistan-Rum Yönetimi üzerinden Avrupa Birliği, Türkiye’den CHP, Pensilvanya’dan FETÖ…
( FETÖ’nün durumu ilginç, FETÖMETRE üzerinden saldırdığı Tümamiral Cihat Yaycı’nın tezinin Türkiye-Libya Anlaşması ile hayata geçmesi ihanet şebekesini çıldırttı. Yunanistan ne diyorsa, FETÖ de onu söylüyor. Her ikisi birlikte Yaycı’yı hedefe oturtmuş durumdalar. 15 Temmuz’da başarsalardı, sanırım, İzmir limanından çıkmak için Yunan’dan izin alacaktık…)
Geçelim.
BARIŞ, CEPHEDE EŞİTLİK DEMEKTİR…
Bir çatışma bölgesinde barışı, diplomasi yoluyla sağlayamazsınız.
Bir çatışma bölgesinde barışı sağlamanın tek yolu, çatışan taraflar arasında askeri gücü ve haliyle silah eşitliğini sağlamaktır.
Taraflardan birinin kendini güçlü gördüğü hiçbir çatışma bölgesinde, güçlü tarafı, diplomasi, uluslararası çaba ve baskılarla durduramazsınız…
Açık örneği Esed faşizmidir.
Savaşın sürmesinin nedeni Rusya ve İran’ın faşizme açık destek vermesidir.
İstediği kadar masum insan öldürmeyi sürdüren Esed neden barış masasına otursun?..
Devamı: https://www.star.com.tr/yazar/libya-ve-suriyede-bu-tur-toplantilarla-baris-olmaz-yazi-1508016/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.