Şimdi biz olmanın birlikte olmanın değerlerimize değer katmanın eşiğine gelip durduk. Eşik önemli bir kavram zannımca; Bir şeylerin ne ötesi ne berisi yani tam ortası, kendisi…
İnsan kalmanın eşiği, umudu kaybetmemenin eşiği, anlama bilme sevme eşiği, dinleme dinleyebilme eşiği, bağrına basma eşiği… Kısacası insani değerlerimiz denildiğinde durulması gereken tüm eşikler! Geçilmeden dönülmeden bekleyerek anlayarak insan yerine koyarak anlamlandırmamız gereken eşikler… Sahi ne oldu bize? Dur çizgisini neden geçer olduk! Başkaları kavramını ne çabuk içselleştirdik ‘BİZ’ kavramı dururken? “Biz olmak” En büyük kapının eşiği değil miydi? Değerlerimiz, geleneklerimiz, adet, göreneklerimiz BİZ olmadan nasıl devam edecek? Yalnız başına neyi nasıl nereye kadar götüreceğiz? Sahi kahve içmek neden bu denli kültürümüzün özüne işlemiş de “Bir kahvenin kırk yıl hatırı vardır” demiş atalarımız? Bence burada ki hatır kahvede değil kahve yanında edilen o içten, samimi kalbe değen sohbetlerde saklı. O halde neden sohbet muhabbet edemez, iki lafın belini kıramaz olduk en yakınlarımızla?
Kendime sordum sizden önce ve şöyle cevap verdi gönlüm; Çünkü birbirimiz dışında her şeye zaman ayırır olduk. Önce çoğalttık her şeyi sonra daraltmaya kalktık. Zamanı böldük çarptık olmadı öldürdük. Sonra sadece kendi yakınlarımıza ayırdık zamanı, yetmedi vazgeçtik onlardan da kendimize, nefsimize döndük. Egomuzu kabarttık. Önce ‘ben’ dedik. Ben olmazsam diğerleri de olmasın dedik. Acıyı, ölümü, düğünü, bayramı, gelenekleri öylesine ayaküstü tüketmeyi yaşam zannetmeye başladık. Zannımız öldü. Bu durumu gerçek kabul edip içselleştirdik ve gerçek yaşamı bu saydık. Yani acı öylesineydi.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.