O fevkalade geniş ve görevliler dışında herkese kapalı Anıtkabir bahçesinin park olarak değerlendirileceği, halkın kafa dinlendirmek için bu bahçeye dolacağı günler gelecek... Bunda acayip bir şey yok. Şehrin merkezinde bu kadar geniş yeşil alan sadece tazim için yapılmış olamaz. Bir işe yaramalı, kullanılmalı. Ayrıca, eğer bu Atatürk’e saygı ise saygıya da halel getirmez. Dünyanın her yerinde böyle mekânların etrafında halk kitleleri olağan zamanlarda da bu vesileyle bulunur. Oysa Anıtkabir mabedi aşan bir tazime maruz bırakılıyor ve onunla ilgili olumlu tasarruflar eleştiri (hatta saldırı) konusu yapılıyor.
Atatürkçüler şimdi bana Atatürk’ün çocukları ne kadar çok sevdiğini anlatacaklar. Mânevî evlatlardan, Ülkü’den filan söz edecekler. İşte iyi ya, çocuklar öldükten sonra da Atatürk’ün çevresinde!
Anıtkabir’deki çocuk parkının mantığını anlıyorum: Aileler Anıtkabir’i ziyarete geliyorlar ve çocuklar o merdivenleri çıkmak, o yapmacık ağır havaya maruz kalmak istemiyorlar. O yüzden ana babalar çocuklarını o oyuncaklarla oyalanmaya bırakıyorlar...
Bugün AVM’lerde bile küçük çaplı çocuk parkları var! Neden acaba?
Atatürkçülük, hiçbir meseleyi çok yönlü düşünmemek demektir! Anıtkabir bahçesindeki çocuk parkını mesele eden atatürkçüler işin bu yönünü asla düşünmemişlerdir.
Bir ses “çok çocukları olsa idi, düşünürlerdi” diyor!
Kalburüstü atatürkçüler, yani seçkinler sınıfına dahil olanlar, ya çocuksuz, ya tek çocuklu, en fazla iki çocuklu. Zaten Cumhurbaşkanı’nın yeni evlilere “en az üç çocuk” telkinine de ifrit oluyorlar.
Bu ne anlama geliyor? Çok çocuklu aileler onları rahatsız ediyor. Hatta çocuk sesinden şikâyetçi oluyorlar. Ülkenin nüfusundaki artışın, refah seviyelerini etkileyeceğinden korkuyorlar. Atatürkçüler refah içinde laik bir hayat sürmek istiyorlar. Çocuk sorumluluk gerektiriyor, yetiştirilmesi ve terbiyesi zaman alıyor ve yoruyor. Hedonizm yolunda harcanacak zamanı çocuk yetiştirmeye ayırmak istemiyorlar.
Öyle sanıyorum ki, üst tabakadaki atatürkçüler çocuklardan boşalttıkları yere kedileri, köpekleri koydular. Onlar için ettikleri masraf, çocuklara yapılacak harcama ile kıyaslanmaz. Sonra çocuk yetiştirmenin zahmetleri, çocuğun sorgulayıcılığı, şahsiyet kazanması... Bütün bunlar zor işler.
Atatürkçülüğün son yıllarda yaptığı bütün çıkışlar, neredeyse iyiyi, güzeli, makulü önleme maksatlı. Çocukların Anıtkabir bahçesinde kaydıraktan kayması, salıncakta sallanması neden rahatsızlık uyandırsın ki?
Anıtkabir bahçesini büyük bir çocuk bahçesine çevirmek, atatürkçülerin bugüne kadar zihninden geçmemiş en büyük, etkileyici ve kalıcı projeleri olabilir!
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.