Gitgide daha küçük parçalara ayrılıyoruz. Mahalleler bile neredeyse ortadan kalktı, şimdi sokak kavgaları var.
Bu parçalanmanın nereye varacağını kestiremesek de ‘büsbütün yalnızlaşma’ diye bir sonuca doğru gittiğini söyleyebiliriz. Şair ve yazarlar tarihi sorumluluğunu yerine getirmelidirler. Toplumu birleştirecek dinamikleri çoğaltıp kolektif ruhu inşa etme vazifesi edebiyatçı aydınlarındır. Şairler ve yazarlar fikirleri ve zihniyetleri ne olursa olsun memleket ülkü ve idealleri için bir araya gelebilirler.
Ortak bir söz korosu oluşturabilirler. Farklı dillerden de olsa aynı şarkıyı söylemek mümkün. Geçen gün kıymetli öykücü Sibel Eraslan da yazdı köşesinde. Sibel Hanım’ın satırlarında da aynı duyarlığı gördüm: “Bu memleketin, aynı dili konuşan sanatçıları olarak zaman zaman da olsa, bir araya gelemez miyiz... Sanat toplumsal barışın usaresi değil midir? Ve sanatçılar, kalbin ve vicdanın sesini herkesten önce işitenler değil mi.”
Sanat, toplumsal barış noktasında çok etkin bir aracı olabilir. Bunun yollarından biri farklı dünya görüşlerinden edebiyat dergilerine misafir olmaktır. Karşılıklı olarak bu nezaketli tavır toplumun büyük kesimindeki buzları eritecek, birbirini rahatlıkla dinleyen ve de anlayabilen bir toplum haline getirecektir.
Sadece dünya görüşü farklı olan edebiyatçı ve sanatçılar için değil, aynı zamanda ortak dünya görüşüne sahip olduğu halde nüanslarda ayrışan kişilerin arasındaki barikatların da kaldırılması gerekir.
Devamı: https://www.milligazete.com.tr/makale/1664669/huseyin-akin/edebiyatcilarin-tarihi-misyonu
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.