Yakından bakıldığı zaman hepsi köklü ailelerden gelmeseler de iyi okullarda eğitim aldıkları devletin sunduğu üst düzey imkânlardan faydalanan zümreden geldikleri gayet açıktır. Belki de onların sorununun en az bir parçası, devletle bu kadar içli-dışlı bir geleneğe dayanmış olmalarıyla ilgilidir.
Burada sorun ne midir? Bir ülkenin resmi aydınları akademik hayatından sanat hayatına kadar resmi ideolojiyi bu düzeyde içselleştirmiş elitleri, kendi halklarına neden bu kadar uzaktırlar; halk gibi düşünmelerini inanmalarını beklemek gerekmez fakat kendi halklarının kültürüne saygı duymalarını beklemek onlardan çok şey istemek mi olur?
Geçtiğimiz günlerde kamuoyu, bir sanatçının hayatını kaybettiğini, ölümünden sonra değil vasiyeti üzerine defin işlemi gerçekleştikten sonra öğrendi; çünkü sanatçı cenaze töreni yapılmamasını vasiyet etmişti. Yine bir başka sanatçı da kendisi için cenaze namazı kılınmasını değil ‘cesedinin yakılmasını’ yakınlarından istediğini söylemişti.
Bu ve benzeri haberler tek başına bir şey ifade etmeyebilirler fakat aydın, sanatçı akademisyen gibi sıfatlara sahip olan bir zümrenin, bilhassa kendi halkından onun geleneklerinden hatta ölümle ilgili törenlerinden dahi nefret edercesine uzak olduğunu göstermek istemesi bu tepkisel tavır onların yaşlılık veya benzeri şahsi durumlarıyla açıklanabilecek gibi görünmemektedir. Kendisini ‘ateist’ değil ‘ate’ diye tanımlayan bir meslektaşım, ‘ezanı duyunca kendi evimde, yurdumda yaşadığımı hissediyorum, o benim adım gibi, soyadım gibi varlığımın bir parçasıdır, göstergesidir’ derken aslında bu topraklarla bu ülkenin insanlarıyla kurduğu bağı ifade etmekten öteye ‘yabancılaşmadan’ özgür bir insan olmanın varoluşunu dile getirmekte olduğunun da elbette bilincindeydi.
Devamı: https://www.aksam.com.tr/yazarlar/vedat-bilgin/cumhuriyet-elitlerinin-drami/haber-811824
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.