Ne sıradan bir fark ediş, ne de üstünkörü geçiştirilecek bir ‘kör’ oluş hikâyesiydi bu. Umursanmaz görünen bir marifetin büyüttüğü ve üç-beş diplomanın akademi çevrelerine uyarlandığı bir hayat hiç değildi. Gerçek olan, gerçek kadar yakın olan şuydu ki, efsunlu zamanları gören gözleri, tabiatın ve Allah’ın huzurunda kapanınca, açılan aydınlık kadar kalbine sinen hayat bulaşıkları onu dervişane duyuşlara sürüklemişti.
Nasıl da anlamıştım bunu? Kalbim çarçabuk, dahası tıpkı bir kelebeğin kanatları gibi dualarla kıpır kıpır çırpınıp dururken, okuduğum o ki Mitat Enç, buhranlar döneminin sindirdiği bir gençlik yaşamış, Anteb’in sabrını dokuduğu eserleriyle yepyeni dünyalar armağan etmişti Türk’ün edebiyatına. Sanmam ki onun, bir edebiyatçı olmadığı halde, kaleminde şifa ve yeniden hayat bulan suretler bir başka kalem tarafından ikame edilsin. Buna kaniyim. Zira sabrı ve sureti bir dilin abideleştirdiği fenalıklar sonrasında görünür kılan bütün emareler her bir eserine sirayet etmemiş olsun. Buna tesadüf edenler var mıdır bilmem, Mitat Enç, sahici olmak bir tarafa sahteliklerin hasmı olarak, artık silinmiş gönülyüzü resimlerine kalemiyle yeniden yeryüzü gösterirken dili bir kaygı olarak taşımaz. Buna rağmen gözlerine bulaşan karanlığı, ıssızlığın mekân tuttuğu zamanlarda nakşeder zihnine. Hepsi bir kalemde aşka, cuş-u hûruşa gelen yüzyılın serüvencileri olarak Anteb’in savaş öncesi ve sonrası tasvirine kompozisyon oluştururlar.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/aydinlik-kalbinde-ruyalar-biriktirdi-mitat-enc-resimleri,11573.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.