Ben İskender Değilim

Ey Can!.. İlk kez şiiri öne yazıyı sonrasına alıyorum. Bu gün İskender olduğunu sananları ele almak istedim, bu mektubumda. Sana sıklıkla mektuplar yazıyorum, senden cevap alamasam da. Bazen selamını gönderen olur, uzak diyarlardan. Gönderdiğin selama tabiî olsun hepimizin yüreği.

BEN İSKENDER DEĞİLİM

Bir gül uzat bana dikeni kanatsın yüreğimi

Hatırlatsın bana ölümlü insan olduğumu

Kan göreyim İskender gibi

Etrafımda çanak yalayıcılar

Etrafımda yalakacılar

Etrafımda yalancılar

Neden insan olduğumu sakladınız

Ben ölümlüyüm işte

İlahlık yok bedenimde

İnsanım sizin gibi

Ben İskender değilim

Yer, içer, uyur, aç kalır, acı çekerim

Başınızda krallık iddiam kalmadı benim

Kendi halimde bir insanım

Sizin olsun mücevherler

Sizin kalsın altın sandıkları

Ne kadar elmas u zümrüd varsa

Ben insan olduğumu hatırladım

Ben İskender değilim

Üzgünüm dalından ayrı kalan gül

Etrafına koku veren gül

Solman mukadder yapraklarınla

Ölürken yaşattığın için beni

Kalbimle teşekkür borçluyum sana

Ölürsün bilirim bir zaman sonra

Elimde hatıran uyarıcı kalacak

Gönlümden sana en içten saygılarımla

Ben İskender değilim

İnsan olduğumu hatırlattın bana

Ben İskender değilim

Ben ölümlü biriyim

Etrafımda çekilin ey insanlar

Yeni doğdum kendimce

Yaptıklarımdan özür dilerim

Ben İskender değilim

Ey Can!.. Çoklukla yazarken kişinin bulunduğu konum gereği, kendi nefsine olan esareti, kendisini zaman içinde tanınmayan hale getirir. Sahip olduğu güç (Ne demekse?), ihtiraslarının önünü alamaz.

Ey Can!.. İnsanoğlu, ölümlü dünyada bir gün toprağa düşecek bedenini düşünse, her gün toprağa teslim edilenlerin dünya hayatının bittiğinin idraki içinde olsa, yaptıklarına bir sınır çizer, en olmadık işleri bırakır, insanlığa ve erdeme dair hizmetlere yoğunlaşır.

Ey Can!.. Kasem olsun ki zamana, insanın hüsranda, ziyanda olduğu ortadadır.

Ey Can!.. Zaman içinde yaşlandıkça her birimizin içinde olan İskenderlik, yerini pişmanlığa bırakır. Kimse İskender değildir, aslında. İskender, dünyanın ulaşabildiği topraklarını almakla ne kazandı?

Ey Can!.. İskender, ölüme karşı durabildi mi?

Ey Can!.. İskender olma vaadiyle dünyada kan döken, can alan, her yeri cehenneme çeviren, gözyaşının müsebbibi olanlar, çoluk çocuğu yetim-öksüz bırakanlar, kadını kolsuz kanatsız, yaşlıları boynu bükük, yeryüzünü tiranlıklarının bahçesine çevirtenler, gökyüzüne hâkim olmak isteyenler, ölümün soğuk yüzü karşısında ne yapabiliyor?

Ey Can!.. İnsanlık üzerine bombalar yağdırtanlar, toplarıyla saldıranlar, silahlarıyla savunmasız insanları öldürenler, hiçbir zaman inançlarından bahsetmesin… Hangi inanç, savunmasız insanları öldürme hakkı veriyorsa tabiî olanına o inanç, tükürülesi vicdanında bir gün yok olmaya mahkûmdur.

Ey Can!.. Hangi düşünce yeryüzüne haksız biçimde sahip olmak istiyorsa ve bundan insanlık derin yaralar alıyor ve bunu emredenler kenara çekilip, taşeronlarını bu işe memur ediyorsa, Rabbim, onları kahhar sıfatıyla cezalandırsın, Celal sıfatıyla kendilerine rahat yüzü göstermesin.

Ey Can!.. Yeryüzünü kana bulamakla kendilerini şerefli hissedenlerin, mazlum insanlara yaptırdıklarını kendilerine tatbik edilinceye kadar Rabbim, bizi dünya hayatından ayrı bırakmasın.

Ey Can!.. Dediklerimde hata yoktur, bilesin. Rabbim!...Yeryüzünü fesada, fitneye, kıyıma, cinayete, talana, vurguna, ahlâksızlığa, yalana verip, kendilerine herkesi hizmetçi-köle bilen anlayışa, anlayışlara karşı senden yardım istiyoruz.

Ey Can!.. Kederli kalemim fazla bir şeyler yazmak istemezken, yaralı gölümden damıttığın bir şiirle son vermek isterim, bu mektubuma. Önce kendisini sorgulamalı ki insan, başkasını tenkit etme hakkını kendinde bulsun. Onun için “Ben İskender Değilim” isimli şiiri sana sundum, mektubun başında. Bilmen lazım ki şiir sanatıyla fazla alakalı değildir, bu şiir. Belki şiir adına en kötü yazılandır, yazdığım. Okumanı, çok okumanı isterim, bu şiiri.

EY Can!.. Tekrar görüşmek ve dertleşmek üzere inandığımız doğrunun, Hakk’ın yanında olmadıkça, bir tarafımızın İskender tavrı içinde kalacağını bilmeni isterim.

17.11.2012