Türkiye’nin yaşadığı toplumsal değişim üzerine düşündüren bir konsere katıldım Ramazan’dan önce. Kadim arkadaşım Hasibe Turan’ın yönettiği Asitane Kültür Merkezi’nin bünyesinde hazırlanan, Cemal Reşit Rey sahnesinde sunulan konser, uzun süren titiz bir hazırlığı yansıtıyordu. Hatice Turan, Meryem Turan, Nur Şirin Büyükcoşkun… Keman ve gitar çalan gençlerden bazılarının bebekliğini biliyorum. Aynı gün öğleden sonra Kefken’de konuşmam vardı, oradan 19.30’da başlayacak konser için Harbiye’ye gitmeyi göze aldıysam konsere kanunuyla katılan Meryem Turan’ın özel daveti bunun sebeplerinden biri.
İcra edilen eserleri dinlerken aklıma sık sık Hasibe Turan’ın önüne çıkan maddi ve manevi engellere takılmadan sürdürdüğü mücadelenin sahneleri geldi. Asitane’de sanat birimleri faaliyete geçtiğinde destek bulmak bir yana dursun, söz gelimi gitar öğrenciliğinin takva sahibi olma ve öze dönüş endişesi taşıma konularındaki yıkıcı bulunan temsili konusunda sorgulanabilmişti. Aynı dönemde Tahran’a yakın Kerec şehrinde yaşıyordum ve gitar öğrenme konusunda ısrar eden kızımı bir kursa götürüp getiriyordum. Benzeri tepkilerle orada da karşılaşıyor, gitar öğreniminin dinen değersizliği üzerine konuşmalar dinliyordum. Beri taraftan kızım gitar öğrenimi konusunda kararlıydı. Gitar değil de ut, kanun öğren, diye dayatılması da tuhaf; yapmazdım bunu.
Yazının devamı için: http://www.dunyabulteni.net/yazar/cihan-aktas/19781/halkin-sahnede-eksik-olani-tamamlamasi
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.