Merhabalar…
50. sayımızla karşınızdayız. Bu sayımızda 'vefa' dedik Dilhâne'mizde… Vefa deyince de elbette aklımıza bozacısı, yokuşu, çıkmazı, sokağı değil; Hz. Peygamber ve Hz. Peygamber'in eşsiz vefası gelir. Hz. Peygamber'in vefası dediğimiz zaman bir dergi değil, ansiklopediler hazırlasak yine de kifayet etmez.
Görülen iyilikleri unutmama, iyilikte bulunanlara misliyle veya daha güzeliyle karşılık vermeye devam etmeye vefa denir ve vefa kalbî kıvamın zirvesidir. Zirvenin yüzeyinde ise samimiyet, sadâkat ve tevazû' gibi hususiyetler bulunur.
Vefa dediğimizde akla ilk gelen isim Hz. Peygamber (s.a.v) demiştik. O (s.a.v), dergimizin kapağına yazarak şereflendiğimiz gibi vefanın ve dahi vefalıların sultanıdır… Kâinatta O'ndan daha vefalısı yaşamamıştır. Zira vefa, evvelen peygamberlerin –ki en büyüğü Hz. Rasûl-i Kibriya (s.a.v)-, sonra ashab-ı kiramı, tâbiîni içine katarak tüm velilerin mesleğidir ve fazilet sahibi insanlar için kemalât ziyalarının en yüce şavkıdır. Vefa, hayatları tezyin eden ulvî bir vasıftır. Bazı müfessirler İslâm'ı; Allah'a teslimiyet ve vefa olarak adlandırmışlardır aynı zamanda... Evet; vefa, insanı 'kâmil insan' yapan en önemli özelliklerdendir. Vefa ile ahit (ahd)-yemin çoğu kez bağdaştırılarak 'ahde vefa' olarak bilinmiştir. Meseleye kulluk vazifelerimizi yerine getirme çehresinden bakarsak hakikaten Hz. Allah'ın 'Ben sizin Rabbiniz değil miyim' sorusuna karşılık verdiğimiz 'belâ/evet, Sen bizim Rabbimizsin' bir ahittir ve bu ahde vefamızı kulluğumuzla ömrümüzce yerine getirme gayretinde oluruz. Vefanın en yücesi Hz. Allah'adır ve Hz. Allah'a duyulan vefanın cüzleridir, tüm kâinattaki vefa hissiyatı.
Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/dilhane-dergisi-50-sayisiyla-okuyuculariyla-bulusuyor-k4525.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.