Ey Can - 25

Ey Can, şimdilik kendimi rahat hissetmem için bir bahanem yok. Bilirsin, kiracı olanlar her daim kuşku içindedir:

-Kaldığımız ev satılırsa ne yaparız?

Aslında bu dünyada yaşayanlar, “Biz ölürsek ne olacağız?” sorusunu kendilerine sorsa idi, kiracıların içine düştüğü sıkıntıyı yaşamazdı.

Nihayetinde bir ölüm değil midir?

Gelen ölüm, başgöz üstüne.

“Biz bu elden gider olduk/Kalanlara selam olsun” şeklinde bir ölünün dilinden duygularını aktaran Koca Yunus, kendileri için hayır işlenmesini ve dua edilmesini özellikle belirtir: Bizim için hayır dua/Kılanlara selam olsun.”

Cahit Sıtkı’nın şiirlerinde ölümün dile getirilişi eksik olmaz da en çok hoşumuza giden şair, arkadaşı Sebil ve Güvercinler Şairi olmalı. Onun şiirlerinde daha bir yetkinlilik göze çarpar.

Aslında ölümü dile getirenlerden çokça bahsetmek kolaydır da ibret alınmadıktan sonra ders çıkarılmadıktan sonra sayfalar dolusu iktibasa yer vermişsin vermemişsin ne çıkar?

Ey Can, dünya hayatımızın noktalanacağını bilmekten uzak değiliz. O’nun ismine kasem olsun ki gelişi baş ve göz üstünedir, “ehlen ve sehlen” deriz.

“Güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?” diye soran Şairin terennümünü çile dünyasında az tefekkür etmedik.

Her bayram sabahı, namaz sonrası ilk işimiz mezarlık ziyareti değil midir?

Dünya ehlinin gelişi haber verilenlerin duyduğu pişmanlık, kâğıda ve kaleme sığar mı? Bu işin felsefesini yapmaya kalkışmıyoruz, sadece. Geleneğimizde var olan yaşayan ve ebediyete yol almış insan arasındaki farkı anlatmaya mektubum yeterli değil. Demek onlar yerlerinden mutludur ki dönmemişler. Sessiz Gemi’de Şair, ne güzel anlatır, bu yolculuğu.

Kaldığımız dünyaya kira adına ömür sermayemizi veriyoruz, açıkçası. Ömür sermayemizin tükendiği an, ölüme yolculuk gerçekleşmek üzeredir, açıkçası.

Hayatın burada manasını iyi fehmetmek gerekir. Hasta döşeğinde ölümü bekleyenlerle yaptığımız birçok görüşmede isyanın olmamasına rağmen, gözlerden süzülen yaşların yanaklardan süzülüşü, bu dünya hayatının ne kadar tatlı olduğunu gösterir, açıkçası. Diğer zamanlarda da “Batsın bu dünya” edebiyatını iyi yaparız, aslında.

İnsanoğlunun sıkıntıları bitmek bilmez, aslında. Bazen sıkıntılar yokken vesvese hali ile insan, kendince kurduğu-kendisine kurdurulan hayal âleminde, bir kaosa sürükler, kendisini.

Ey Can, bir dosta ihtiyacının olduğunu bilmen lazım, böyle anlarda.

Aç Kitabın sayfalarını, oku hemen ve sıkıntıların sebep olduğu dertten kurtul. Bil ki çağımızın hastalıkları arasında gittikçe yer alan ve insanın şuur altına yerleştirilmek istenen bilgi kirliliğinden arın, ruhunu arıt bildiğimiz ifadeyle:

-Allah bana yeter!...

Ey Can, hayatta karşılaşacağın çok şey vardır ki nefsine ağır gelir. Nefsine zulmetme lakin esir de düşme. Esaret halinde at, koşucusunu durduğu yere bırakır; koşucu hiç istemese de. Koşucu, ata sahip ise istediği menzile varır.

Ey Can; hayat tecrübelerinden faydalan yaşlıların. Her şeyin okumakla elde edileceğini sanma.

Ey Can; tefekkür etmedikçe fikrî alanda yapacağın başkasının düşünceleriyle ödünç bir hayatı sürdürmendir ki bu nereye kadar devam edecek?

Ey Can; seninle olsak bile olmasak bile, aramızdaki gönül bağlarının kavî olması lazım. Gönülden birbirine bağlanmayanların arasındaki dostluk, pamuk ipinin inceliği kadar zayıftır. Beyaz görünen bu dostluk bağı, en ufak müdahale ile kopmakla yüz yüzedir.

Ey Can; bilmektesin ki her yazdığımız kayıt altına alınmaktadır. Bende bir eğrilik varsa, söylediklerimde bir yanlışlık bulunuyorsa, kılınçların en keskin olanıyla düzeltilmeme engel bir husus bulunmamaktadır.

Ey Can; nefsimizi düzeltmedikçe bilmen lazım ki hiçbir şeyi düzeltmenin manası olmaz, olamaz. Önce nefsimizin esaretinden kurtarmalıyız ruhumuzu ve sonra söz hakkına sahip olacak kalemimiz. Bu vak’î olmadıkça ne söylesek beyhude ne yazarsak boştur, biline!...