Ey Can!..Sesim bana yetmiyor, çünkü; yaşlanıp durdu ömür. Beklemededir, çevremde yok oluşumu sevinçle karşılayacak olanlar… Bilmezler ki bizim için dünya hayatı, gelip geçici bir ruyadır , onlar bilmedikçe hakikati.
Ey Can!.. Seslenişim sanadır ve bizi bilenedir. Onlar, bilmelidir ki yola koyulan kervanın gideceği yer bellidir. Çıkan tümsek mi? Engeller mi? Sahrada kum fırtınaları mı? Susuzluk mu?
Ey Can!.. Kervan yola koyulduğu zaman, engelleri yok sayar ve yola koyulan her şeye göğüs germek üzere “Bismillah !..” der. Ondandır, yazma serüvenimizde neyle, nelerle karşılaşırsak karşılaşalım, bir mana ifade etmez, sıkıntılar.
Eza, ancak varlığıyla sefanın ne derecede arzulandığına işarettir.
Karanlık olmasaydı, aydınlığın değerini kavramak, mümkün müydü?
Ağlamadır, gülmenin kıymetini artıran.
Gençliğin oluşudur, yaşlılığı hatırlatan.
Hastalık olmasaydı, sağlıklı olmanın ardından kim koşardı?
Varlığın değeri ancak yoklukla mukayese edildiği zaman, kazanımların kıymeti söz konusudur…
Ölüm olmasaydı, insanın düşeceği sefalet ve sıkıntı nasıl giderilebilirdi?
Ey Can!.. Yazdıklarımın ne derecede okunabilir ve anlaşılabilir olduğunu bilmekten uzağım. Bilirsin ki her yazı, aks-i seda bekleyen bir çığlıktır. Her yazan, yazdığını paylaşmak ister. Ne derecede yankı bulur, yazdığım? Sen bilmektesin. Doğrular, herkesindir, yanlışlıklar bana aittir. Ancak bu şekilde insanlık, mutlu olur. Ben bu kanaatteyim.
Ey Can!.. Her bir mektubum bilirisin ki bir başkasına yazılmaktadır. Bu mektup, senin içindir. Bu mektupta daha başka neler anlatabilirim?
Bana bir sualin var mı?
Sadece selam söylemişsin, iki satırda. Ben, yazdıklarına karşılık uzun uzadıya yazarsam, incineceğinden korkarım.
Bilirsin yazı yazma, meşakkatli bir iş, uğraştır. İnsan, yazdığıyla kendisini bağlar, bir şekilde. Yaydan çıkan ok, ne denli geri gelmezse yazılan aynı şekildedir. O zaman, yazılanı değiştirmek değil, yazılanı geliştirmek önemlidir.
Yüzyıllardan bu güne gelen bir kitab ve bizim hala onu kavramakta çektiğimiz zorluk.
Son çıkan yeni kitapları okumak için kıvrananları tanırım.O kitapları almak ve okumak için borç para bile arayan vardır, ara sıra. Elimizin altında, gönlümüzde olması gereken kitap ve biz…
Ne dediğimi anlamaktasın, çektiğim sıkıntının farkındasın.
Dost bulamamaktan yana sıkıntılıyım, dile getirmesem de.
Her günüm adeta birbirine benzer, zarardayım, hûsrandayım. Onun için yazmaya başlıyorum, her kes hayattan el-etek çekince ve gecenin ilerleyen saatinde insanlar uykuya yenik düştüğü dem.
Ey Can!.. Keşke yüz yüze konuşabilseydik ve anlatsaydık birbirimize içimizden geçeni.
Ey Can!.. Bir tas suyu yudumlasaydık, beraber.
Ey Can!.. Yalnızım, yansızım, kimsesiz değilim.
Ey Can!.. Kalabalıklarda tek başıma yürümekteyim, kendi içimden yürümekteyim çağa.
Ey Can!.. Ölürken zamanda, eriyip giderken avucumda kum misali yaşantım, hayatımın ömür sermayesi tükenmektedir.
Ey Can!.. Su misali aziz olasın.
Ey Can!.. Hakkı ve hakikatı ifade etmede üzerine düşeni yap. Bilmen gerekir ki yüzleşeceğimiz zaman, bana sorulduğu zaman, ben üzerime düşeni yerine getirdiğimi ifade edeceğim. O zaman, savunma sırası senin olacaktır.
Beni sorgu-sual gününde sıkıntıya düşürmeyeceğini umuyorum.
Bak, kitabın kayda düşen ilk emri ve cümlesi ve kelimesine; Oku!...
Ey Can!.. Hayatı okumaya beraber devam edelim.
Muhabbet eksik olmasın, dostluklarda.
O dostluklar ki ucunda ve başında ölüm bile olsa!...
Yola koyulan iki kişi ve tek başına bir kervan…
Sığınılan mağara ve güvercin ve ankebut.
Kalbinizden her zaman sevgi eksik olmasın, sözlerinizde dürüstlükten sapma asla olmasın ve dahi bizi unutmayasın…
Ey Can!... Biz, mutlaka buluşacağız, buna eminim. Ne denli uzak olsak da birbirimize dualarımız aynı minvaldedir, bilesin.
23.07.2011
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.