Çağın modernleri olarak istiyoruz ki mevsimlere hükmedelim. Yağmur biz nasıl istiyorsak öyle yağsın, kar bizim istediğimiz yerlere yine arzuladığımız ölçüde yağsın. Tabiat son sözünü söylüyor her seferinde: Öyle yağma yok! Yok öyle yağma! Tabiatın dilini çözüp terbiyesinden geçmiş olsak gökten gelenin rahmet olduğunu bilerek hareket ederdik. Tabiattan insana hatıra kalan başka nedir ki? Yağan yağmur ve yerlere şenlik kardan başka. Çocukluğunuza inin, bu ikisini göreceksiniz. En çok da kar yağınca yeryüzünün değişen renk ve ahengini hatırlayacaksınız. Kardan adam yaptığınız, kar topu oynadığınız hayatın bir festivale dönüştüğü çocukluk günlerini. Yağmurun toprakla buluştuğu anları hayal meyal hatırlıyoruz çoğumuz. Kent hayatında yağmur trafiği yavaşlatan, mazgalları tıkayan, insanları ıslatan bir şey. Yani üstesinden gelinmesi gereken bir şey. Yağmurdan adam da yapamadığımıza göre, adam gibi konutlar yaparak şiddetli yağmur sonucu oluşan sellerin afete dönüşmesini pekâlâ engelleyebiliriz. Yağmurun duası vardır, kar duası diye ünlenen bir duaya rastlamış değiliz. Hem kar, yağmurun vereceği şeyi kendi içinde barındırdığından yağmura davet kara çağrı olmuş olur. Beton esaretinde yaşadığımız şehir hayatında kar en fazla yağışıyla hatırlanan bir şey. Yağdıktan sonra uzun süreli kalışına tahammül edemediğimiz için daha zemine tutunmadan süpürüp uzaklaştırıveririz. Çatılardan gülümseyen beyazlık olarak kalır bir süre. Ne kadar gülse beyaz dişlerini göstererek kar bu şehirde hiçbir zaman Erzurum olamaz. Çünkü karın anavatanı aslen Erzurum’dur. Atalarının buraya Kars ya da Ardahan’dan geldiği rivayet edilir. Üşümenin masumiyetini, ısınmanın şefkat ve merhametini başka hangi örnek bu kadar net olarak açıklayabilirdi ki?
Devamı: https://www.milligazete.com.tr/makale/9238161/huseyin-akin/kar-aslen-erzurumludur
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.