İşte zor yazılardan biri daha! Duanın, tefekkürün ve muhasebenin zeminini pekiştiren, halkalar halinde insanı kuşatan kelimeler-cümleler-duygu ve düşünceler hariç, her şey önemini kaybediyor ve insan garip bir boşluğa düşüyor.
Son aylarda telefonuma her baktığımda, gazeteden arandığımda, mesajlara göz attığımda hep garip bir burukluk hissederek, Mustafa ağabey ile ilgili olumsuz haber almaktan korkuyordum.
Sık sık kendisinin hatırladığı ve hatırlattığı gibi “Her canlı ölümü tadacaktır” ilahi ikazına muhatap olma vaktinin geldiğini ve Rahmet-i Rahman’a kavuştuğunu duyduğumda, gayri ihtiyarı şu sözler çıktı ağzımdan; “Demek gerçekten ölünüyormuş”.
Elbet doğru bir ifade değil, tabii ki ölüm gerçek ama böyle dava insanlarının vefatı kolay kabul edilmiyor. İsteniyor ki, daha çok yaşasın ve hizmet etsin.
Lakin vakit-saat geldiğinde gerçekten ölünüyormuş. Rabbim rahmetiyle muamele etsin. Hakkında ne yazılsa, ne konuşulsa, ne okunsa, tabii ki, hepsinin bir kıymeti vardır ama hiçbir ifade, onu anlatmaya yetmez.
Bir kere çok kavi bir amentü sahibiydi. Amentünün altı şartını da harfiyen yaşayan ve istikametini bu minvalde sürdüren bir baba-kardeş-arkadaş-dost-işçi-yönetici-yazar-hatip ve hepsinden öte, Müslüman olmanın haysiyet ve şerefini tümüyle yaşayan-taşıyan bir insandı.
Saymaya gayret ettiğim bu özelliklerinin hepsine yakın şahitlik ettim. Gençlik yıllarından itibaren iş ve siyaset hayatının bilinen yönleri dışında bilinmeyenlerini dinledim.
Bunları ileriki günlerde yazmaya çalışırım inşallah. Şimdilik Fatih Camii’ne dönelim.
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/huseyin-ozturk/mustafa-agabey-1-39885.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.