Rahmetli İlhan Ayverdi (24 Ekim 1926-6 Kasım 2009)’yi ilk defa 1974 yılında gördüm. Kubbealtı Cemiyeti’ndeki çalışma odasında bir sürü fiş arasında pırıldayan iki göz, gülümseyen bir yüz…
Bense henüz liseden mezun olma kavgasını kazanamamış bir idealist genç. Aramızdaki en güçlü bağ, o yıllar için sıkı bir okuyucusu olduğum Kubbealtı Mecmuası idi. “Böyle bir mecmuanın sıkı bir okuyucusu olduğumu söylememde mübalağa var zannedenler olabilir. Asla bir mübalağa yok!... Çıktığı günden beri takip ettiğim bir mecmua idi. Başında da Nihad Sami Banarlı(1907-1974) gibi bir “kültür ve edebiyat devi” vardı. Nihad Sami beyi resimli Türk Edebiyatı Tarihi adlı eserinden de takip ediyorduk. Yalan olmasın ayda bir mi iki ayda bir mi fasikül fasikül çıkardı. Bir dergiyi takip eder gibi alır (İzmir Millî Eğitim Yayınevinden) ve her fasikülü aylık dergi okur gibi okurdum…
Biliyorum…
Farkındayım…
İlhan Ayverdi’yi anlatacaktım; Nihad Sami Banarlı’ya geldi söz. Zaten o yıllarda Kubbealtı Mecmuası, Nihad Sami Banarlı ve İlhan Ayverdi isimleri birbirinden ayrılmaz ve birbirini son derece sağlan bir şekilde tamamlayan isimlerdi. İddia ediyorum; 1970’lerde Nihad Sami Banarlı, Kubbealtı Mecmuası ve İlhan Ayverdi olmasaydı, dilde tahribat tam bir başarıya ulaşacaktı. O zamana kadar belirli bir “tahribat başarısı” (Geoffrey Lewis’in “trajik başarı”sına nazireolarak söyledim “tahribat başarısı”nı.) yaşanmıştı ama son darbe 1960 ve 1970’lerde vurulmak isteniyordu; bu ekip bunu engelledi.
Nihad Sami bey 13 Ağustos 1974 günü ebedî âleme göçünce, bayrak İlhan Ayverdi rahmetliye devredildi. O yıllarda başladığı lügat çalışmalarıyla, Türkçe’nin en büyük lügatini neşretti. Ahmet Topaloğlu’nun da desteğiyle süren bu çalışma yaklaşık 30 yıllık bir emekten sonra 2005’te neşredildi.
Devamı: https://www.enpolitik.com/ilhan-ayverdi-ve-turkceyi-yeniden-dusunmek-calistayi-makale,4391.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.