Yani, eğitim zincir ve halkası, öğrenim (yani üniversite) halkasına dıştan bir lehimle tutturuluyor. Zincirin ve halkaların maddesi, şekilleri, biçimleri, bunların yerleştirip koruduğu sanılan muhteva adeta belirsiz, hatta yok hükmünde. Belki aşırı bir değerlendirme ya da yargı gibi gelebilir bu. Ama üniversite öğrenim sürecinde, duygu ve düşüncesini bir tarafa bırakalım, derlediği bilgiyi kendine özgü bir üslupla aktaramayan öğrencinin eğitim sürecinde eğitildiği herhalde söylenemez. Bilgi, merak ve yeteneği uyandırılamamış bir kimse, öğrenim sürecinde ne yapabilir?
Eğitimin muhtevası, program ve müfredatı belli bir sisteme bağlanmamışsa, zincir ve halka mesabesinde olan eğitim kurumlarının adı ha “süper” olmuş, ha “Anadolu” ya da “sekiz yıllık” veya “4+4+4” sıralaması olmuş ne fark edecek? Hele “dershaneler”e övgü ya da yergi düzmüşüz? Bir de “bütün dünyada var” söylemine sarılma yok mu? Nereden biliyorsun bütün dünyada var olduğunu? Olsa bile o dünyanın insanı ve şartları ne oluyor?
Bugünlerde dershanelerin kapatılması (acaba?) üzerinde kopan fırtına, bize göre, bir “iktidar” çekişmesidir. Dershanelerin eğitim ile ilişkili olması, eğitim sorununun tartışmaya açıldığı anlamına gelmiyor. Elbette eğitim, iktisadi boyutu sürekli artan ve genişleyen bir imkanlar ve fırsatlar alanıdır. Ve iştah kabartan bir menfaat kaynağıdır. Aynı zamanda sadece iktisadi menfaat sağlayan bir kaynak değil, çok farklı itibarların kazanıldığı bir alandır. Bunların elde edilmeye çalışılması, menfaat beklentisiyle eğitim alanında faaliyette bulunulması, kendiliğinden kınanacak bir şey değildir. Zaten çekişme bunlardan çıkmıyor. Onun için iktidar çekişmesi, onun tezahürü olarak bir meydan okuma, hükmünü kabul ettirme göstergesidir.
20.11.2013 Milli Gazete
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.