Strazburg'da, kendini Şubat zanneden bir Mayıs akşamında duraktayım. Beklediğim tramvayın gelmesine altı dakika var. İnsanlara bakıyorum: oturan bir çift arka tarafımda, ikisi de telefonuna gömülmüş. Karşı tarafta, kulaklığındaki müziğin ritmiyle sağa sola sallanan bir siyahi. Sokaklarda, haftasonuna girmiş olmanın verdiği bir zorunlulukmuşçasına, gece kıyafetlerinin içinde eğlenmeye giden, şimdilik titremekle meşgul insanlar. Ellerinde şehrin haritasıyla beş adımda bir duraklayıp yön bulmaya çalışan turist kafilesi...
Derken detone bir ses geliyor kulaklarıma, uzaktan ne söylediğini tam anlayamadığım. Bana doğru yaklaşırken susuyor ve bir an göz göze geliyoruz. Refleks olarak "İyi akşamlar" diyorum. Teşekkür edip durağın köşesine sırtını yaslıyor. İki koltuk değneği var, az sonra isminin Pascal olduğunu öğreneceğim abinin. Bir ayağı alçıda, diğerinde terlik. Başında şapka, boynunda kaşkol, üzerinde uzun bir palto; üçü de kahverenginin tonlarında. Üzerindeki yamalı kıyafetler toz ve çamurla boyanmış. Yan tarafında duran başka bir adam yerini değiştiriyor rahatsız bir bakış atıp. Aynı detone ses bu kez hafif bir alkol kokusuyla tekrar yükselmeye başlıyor. Sözleri anlamaya çalışıyorum. Şarlo hakkında bir şarkı. Hani şu Charlie Chaplin'in "Umudunu kaybetme, gülümse, başaracağız" diyen Şarlo karakteri.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.