Bize mesken oldu kahveler hanlar…
Ünlü halk hikâyemizin kahramanı Garip Halep’te kahvehane işletir. O zamanlar kahvehaneler âşıkların uğrak yeridir. Âşık kahvelerinde sazsız, sözsüz gün geçmez. Yolcular açısından konaklamak için hanlar, vakit geçirmek için kahvehaneler esaslı mekânlardır. Erzurumlu Âşık Emrah için ise kahve gelip geçilen bir mekân değil, meskendir, sürekli kalınan yerdir…İşte oradan sevgiliye sabah rüzgârı ile selâm gönderir:
Bâd-ı saba selâm söyle o yâre
Mübarek hatırı hoş mudur nedir
Nideyim yitirdim yâr bulamam çare
Mestane gözlerinde yaş mıdır nedir
O nazlı cânana uğrasa yollar
Bize mesken oldu kahveler hanlar
Yârin meclisinde oturan canlar
Hesap etsin aylar yıllar beş midir nedir
Dil değiştirme tarihimizinin doğru kavranması için “kahve” kelimesi kadar, dörtbaşı mâmur örnek çok nâdir bulunur her hâlde.
Son zamanlarda bilhassa büyük şehirlerimizde, bu kelimenin kullanılma sıklığı gittikçe azalıyor. Türkler bütün dünyada kendi adlarıyla anılan bu mükeyyifatı neredeyse unuttular. Çay günlük hayatta daha fazla rağbet buluyor. İsmiyle müsemma “Türk kahvesi”, en mükemmel Bosna’da pişiriliyor; Türkiye’de otellerde ve bazı lüks lokantalarda “kahveci güzelleri” eliyle turistik bir içecek olarak sunuluyor.
Evlerimizde kahve artık dedelerimizin zamanındaki gibi çok tüketilen bir içecek değil. Çayın yanında, Amerikan ve İtalyan tarzı kahveler belki de bizim kahve kadar istimal ediliyor. Adını bu içecekten alan “kahve”lerde, “kahvehane”lerde yapılan kahvelerden son yıllarda mükemmel olanına pek rastlamadım. Bu mekânlarda bizim kahveyi yaşatan fal iptilası desek yanlış olmaz. Bu tek tek yapılan, dikkat ve ustalık isteyen içecek, kahveciler tarafından pek zahmetli bulunuyor olmalı.
Yine de kahve aile beraberliğinin kurulmasında vazgeçilmez yerini koruyor. Gelin adayının ümit ve heyecanı ile köpürttüğü kahveler içilmeden hangi baba “Allah’ın emri, Peygamber’in kavli…” diye başlayan bir cümle kurabilir?
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.