“Hani o gençler mağaraya sığınmışlardı da “Ey Rabbimiz!
Bize katından bir rahmet ver ve içinde bulunduğumuz şu
durumda bize kurtuluş ve doğruluğa ulaşmayı kolaylaştır.”
demişlerdi. Bunun üzerine biz de nice yıllar onların kulaklarını (dış dünyaya)
kapattık (Onları uyuttuk).”
(Kehf Suresi)
Uyut savaşın çocuklarını Allah’ım!
Uyut Gazze’nin çocuklarını!
Rahmetini kehf eyle, merhametinle ört üstlerini, İsrafil’in suru bilmem kaçıncı üflemesine kadar…
Uyu ey güzel çocuk!
İlâhî lütuf gelinceye kadar.
Filistinliler yüzyıllardır yurtlarına sığınan Yahudiler tarafından, yaşadıkları kutsal topraklardan sürülmek isteniyor. Onlar vatan savunmasında direniyor, mücadele ediyor, bedel ödüyorlar. Zira biliyorlar ki inananlar her devirde zulme uğramalarına rağmen bâtıl hakka asla galebe çalamaz, samimiyetle iman edip inançlarının gereğini yaşayanları Allah mutlaka başarıya ulaştırır. “Biz, elbette (zamanı gelince) yeryüzündeki her şeyi bir kuru toprak hâline getireceğiz.” ilahî ikazıyla teselli buluyor, sabrediyorlar.
Amenna! Peki ya çocuklar? Savaş yetişkinleştirse de çocuk çocuktur. Çocuklar öteden beri hep var olan inanç farklılığı mücadelesinin neresinde yer alıyorlar? Hangi tarafta bulunursa bulunsun büyüklerin (!) kavgasında en masum kanat olmalarına rağmen neden hep en derin acıları onlar çekiyorlar?
Devamı: https://www.insaniyet.net/ashab-i-gazzenin-cocuklari/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.