Ölülerimizi mezara koyar ve döneriz.
Onların bedenleri bir zaman sonra toprak olur. Ama ruhları yaşayışını sürdürür.
Dünyanın sonu demek olan kıyamet gününde ruhlar bedenlenerek mezarlarından kalkarlar.
Kıyamet de zaten “kalkış”demektir.. Bu kalkış, inananlar için kolaylıklar, inanmayanlar için azap üstü azap, çetinlikleri içerir.
Hesap günü gelmiştir.
Akıl baliğ bütün insanlar ve cinler, Dünyada yaptıkları fiillerinden sorgulanmak üzere Arasat Meydanında bir araya getirilirler.
Günah-sevap terazileri kurulmuş, amel defterleri dağıtılmıştır.
Kitabı sağ tarafından verilenler günah-sevap terazisindeki sonucu beklemeden cennetlik beratına kavuşmuş olur.
Kitabı solundan veya arkasından verilenler ise cehennemlik olduklarını görüp helak olduklarını anlarlar.
Biz insanlar bu kötü konuma “mezar ötesi hayat”ı diğer deyişle “hesap gününü” unuttuğumuz; Yaratanın “yap” dediklerini yapmadığımız, “yapma” dediklerini yaptığımız için düşeriz.
insanların malına canına, hanesine, geleceğine tecavüzle, gaddarlaşırız.
Allah’a kulluk gerekirken, putlara veya putlaştırılmış, değerlere, ideolojilere tapınanlarımız olur.
Açık saçık giyinerek şehevi iştahları kabartanlarımız, daha fenası ; cinsi sapıklık, ensest ilişkiler v.b.yüz kızartıcı haller, toplum düzenini onarılmayacak ölçüde sakatlar.
Bütün bunlar adına “ömür” denen kısa süreli bir zaman dilimi için irtikab edilir.
Ve nihayet ömür biter ve bu sefer başkaları bizi mezara koyar ve dönerler.
Dünyanın sonu demek olan kıyamet kopana kadar bu devri daim sürüp gider.
Eğer “dünyanın hiçbir zaman sonu gelmeyecek” diyorsanız ve sizin sonunuz geldiğine göre bundan size ne?
Velhasılı sonumuzu düşünelim ve mezar ötesi hayatı derinden derine tefekkür edelim.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.