Klasik edebiyatımız ile ilgili çalışmalar belki de harf inkılabının bir neticesi olarak divanların transkripte edilmesi gibi teknik konulara hasredilmiştir. Tenkitli yayın çalışmaları elbette büyük bir hazine olan klasik edebiyatımızla ünsiyet kurabilmemiz adına önem teşkil eder. Aynı zamanda İskender Pala, Hayati İnanç, Nazan Bekiroğlu gibi isimlerin yaptığı çalışmaların da klasik edebiyatımızı sevdirmeye dönük samimi çabalarını da göz ardı edemeyiz elbette, ancak bu çalışmaların sağlayacağı faydaları yadsımadan bu düzeyde bir yaklaşımın da yeteri kadar fayda sağlamayacağını ifade etmemiz gerekir. Nitekim klasik edebiyatımızla ilgili bir nevî yabancılaşmanın ürünü olarak yapılan tanımlar ve basmakalıp değerlendirmeler, klasik edebiyatımızı oluşturan zihnî altyapıdan ya da paradigmadan ne kadar uzak olduğumuzu ispat eder niteliktedir.
Klasik edebiyatımızın özentilik, seçkincilik ya da patronaj ilişkisine indirgenerek değerlendirilmesinin yanında, özellikle tasavvufî düşüncenin ve bu düşüncenin kendine has ifade tarzının karşısında felsefî, aklî ve rasyonel olanın muteber sayılması kusurlu bir bakış açısına sebep oluyor. Felsefeyi hayatı okuma, anlama çabası olarak görürsek hiç tereddüt etmeden söyleyebiliriz ki şiir bizim felsefemizdir.
Divan şiiri, yaftaların kıskacından ancak nitelikli okumalarla kurtulabilir
Artık modernlik sonrası Batı dünyasında da çoğulcu okumalara kapının açıldığını görmekteyiz. Yapılan tanımlamaların aynı zamanda bir sınırlamadan ibaret olduğunu Batılılar da kısmen anlamış durumda. Çok derinlikli ve nitelikli üslubu, üzerinde yükseldiği zihniyet dünyası bakımından klasik edebiyatımızı yeni okumalarla tazeleyebiliriz. Bu konuda sessiz ama samimi ve nitelikli çalışmalar yürüten Kemal Kahramanoğlu, ikinci kitabı Modernliğin Gölgesinde Divan Şiiri ile önemli notlar düşüyor girişte açmaya çalıştığım bahse dair.
Devamı: http://www.dunyabizim.com/kitap/23848/modernligin-golgeledigi-hazine-divan-siiri
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.