Ağaç diken bir çiftçinin veya köylünün hikayesi bütün kültürlerde vardır. Hikayede anlatılan yaşlı çiftçi adeta kendisinden sonrakiler için dünyada nöbet tutmaktadır. Yaşlı haliyle toprağı eşeler ve ağaç diker. Bu hikayenin eski versiyonları kadim veya antik Yunan'a kadar uzanır. Bizde ise Harun Reşid ile Fatih Sultan Mehmet veya Osmanlı padişahlarıyla ilişkilendirilir. Padişah yaşlı bir çiftçi görür. Yaşına başına aldırmadan fide dikmektedir. Padişah bu durumu ihtiyar çiftçiye sorar. Göremeyeceğin ağaçların veya erişemeyeceğin meyvelerin fidesini ne diye dikersin ki, der. O da 'bizden öncekiler ekmeseydi biz yiyemezdik şimdi sıra ve nöbet devri bizde' der. Bu bilinç dolu hikmetli cevap karşısında vaktin padişahı bir kese altın uzatır. Hikmet sahibi çiftçi ise 'daha henüz dikmeden meyvesini aldık' diye karşılık verir. Bu dünya bir nöbet alanıdır. Değirmendir. Her nesil nöbetini savar ve gelecek kuşaklara devreder, hazır ortamlar bırakır.
Diyanet İşleri eski başkan vekillerinden Hamdi Mert de gayret timsali ibret dolu insanların hayat hikayesini kaleme almış ve romanlaştırmıştır. Bu kahramanlar romanda canlandırılmış ve satırlarda hayat bulmuştur. Akisleri gelecek kuşaklara çalınmıştır. 1973 veya 1974 yılında Kiel'de okuduğum bu roman beni sarmış ve bırakmamıştı.
Roman kahramanı zat Antalya'yı muzla portakal ve limonla imar ve ihya eder. Böylece Çikita muz yerine yerli muzlar da soframızda yer bulur. Bu örnek bir model olmuştur. Muzdan sonra kivi gibi meyveler de yerli düzeyde bu gayretkeş insanların çabalarıyla soframıza yol buldular.
Devamı: https://www.fikriyat.com/yazarlar/mustafa-ozcan/2024/04/30/bizi-yasatanlar
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.