Ateş Kırmızısı adlı romanınızda çoğu kişinin bilmediği ama Osmanlı dönemi kültür tarihinde önemli bir yeri olan Ressam Fausto Zonaro’nun Osmanlı’daki yaşamını tarihi bir kurgu içinde okuyucu ile buluşturdunuz. Sizi Zonaro’nun romanını yazmaya iten neydi?
Üçüncü romanım olan ‘Gece Tayyare Açıkta’yı bitirdikten sonra aslında aklımdaki üç farklı hikâyeden birini seçip yazmak vardı. Bu hikâyelerin arasında bir seçim yapacaktım, ama bu hikâyeleri seçmek kolay olmayacaktı. Tabi ki bu seçimi yapmak içinde, her konuda desteğini aldığım Sunay hocadan (Sunay Akın) yardım aldım. Sağ olsun fikir anlamında da çok destek oldu. Konuşurken bana şöyle bir şey dedi: ‘’artık kendini bu anlamda ispatladın; bir tık, iki tık, yukarı çıkman lazım. Bilmediğin, hâkim olmadığın bir şeyler yazman lazım.’’ Dedim: ‘’Ne olabilir.’’ ‘’Resim konusunda nasılsın dedi.’’ Dedim: ‘Çok hâkim olduğum bir konu değildir.’’ Açıkça söylemek gerekirse, sanat tarihini de çok fazla bilmem. ‘’Resimle ve ressamlarla ilgili bir şeyler yapmalısın.” dedi. Dedim: ‘’Hocam nasıl yapacağım; en zayıf olduğum konulardan biri bu.’’ O da: ‘’Tamam işte bu senin ödevin olsun’’ dedi. Ondan sonra da mevzu benim araştırmalarıma döndü. Sanat tarihini ve Osmanlı tarihini araştırmaya başladım. En sonunda Zonaro ile karşılaştım. Tabi aklımda Zonaro yoktu. Okuduğum kitaplar da beni Zonaroya götürdü. Yaptığım araştırmalarda Zonaro’nun yaptıklarını görünce de durdum. Çünkü bir İtalyanın gözünden İstanbul hiç anlatılmamıştı. Birde Abdülhamit Dönemini biliyorsunuz; hep tartışılmış, tartışılacak da bir dönem.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.