Türkiye bazı açılardan çok tuhaf bir ülke. Büyük bir nüfûsu var. Bu nüfûsun dağılımı orantılı olmaktan çok uzak. Belli bölgelerde ya da şehirlerde yığılmış durumda. Yığılma varolduğu kadarıyla kurumsal hayatın yapılarını sürekli aşındırıyor. Kurumlar bu hızlı nüfûs artışı ve birikiminin taleplerini çoğu kez karşılayamıyor. Arz boşluklarına çarpan talepler ise kendi çarpık rant alanlarını yaratıyor. Bu da özellikle hizmetler sektörünü şişirerek ölü yatırımlara dönüşüyor.
Nüfûsun aynı kaldığı ya da azaldığı yerleşim yerlerinde ise hayat ayrıca ağırlaşmaktadır. Göç veren çok sayıdaki Anadolu kent ve kasabasında büyük boşluklar doğmakta geçim sıkıntıları katlanmaktadır. Bu durumu görece gidermek adına askerîyenin önemli bir hizmet görmüş olduğunu söyleyebiliriz. Kalabalık bir genç nüfûsu bir araya getiren askerî birlikler, pek çok Anadolu kentinin umudu, geçim dünyası olmuştur.
Çarpık yapılaşmalarıyla gecekondular ve onları kuşatan, kahvehanelerinden semt pazarlarına, işportalarına, minibüs dolmuşçuluğuna, arabesk müzik endüstrisine kadar saçaklanan lümpen hizmet sektörleri söylediklerimizin en somut örneğidir.
Türkiye'de gerek merkezi gerek yerel siyaset on yıllar boyu bu dinamiklere teslim olmuştu. Yâni lümpen rantiye siyâseti de ağlarına katmıştı. 2000'li yıllara kadar bu çarpık gelişmelerin ağır birikimini yaşadık ve bedellerini ödedik. 2000'li yıllardan başlayarak ise siyâsal irâde bu gidişata 'dur' diyen özgüvenli bir eğilim geliştirdi. Doğrusu bu ces'ur gelişmeyi temelde olumlu karşıladığımı söylemeliyim.
Yazının devamı için: http://yenisafak.com.tr/yazarlar/SuleymanSeyfiOgun/gecekondulasmis-egitimin-geri-donusumu/42442
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.