Tek gündemi kitaplar olan bir kültür işçisiydi

“Gördüğüm en aktif facebook gruplarından. Parti, bildiğin iktidarda.” İnternet ortamında bir sözlükte Kitap Sevenler Partisi'ni anlatmaya böyle başlamış yazar. Parti 2011'de kurulmuş ve bugüne kadar 20.000 üyeye ulaşmış. 20.000 kitap tartışan, kitap soluyan, işi gücü derdi kitap olan bir parti ve partililer...
Kitap Sevenler Partisi geçen akşam kurucusunu dar-ı bekaya uğurladı: İsmail Dervişoğlu. 26 Şubat Perşembe günü de Üsküdar'da toprağa verildi o derviş gönüllü kitap âşığı... Son yıllarda adını kitap ve yayın dünyasında sıklıkla duyduğumuz eğitimci, yazar İsmail Dervişoğlu merhumu, dostlarına sorduk: "Tanıdığınız kadarıyla, merhum İsmail Dervişoğlu nasıl bir insandı? Kültür dünyamıza katkıları için neler söyleyebilirsiniz? Onun vefatı, sizin gibi kitap dostları için ne anlam ifade ediyor?"
Ali Ayçil:
İsmail Dervişoğlu ile yolumuz ilk olarak yaklaşık yirmi yıl önce Muş'ta kesişmiş. Kesişmiş diyorum, çünkü orada karşılaştığımız an'ı hatırlamıyorum. Kendisi, İstanbul yıllarımız boyunca benim bu hafıza zayıflığımı epey bir latifeyle tedavi etti. Son saatlerine kadar nüktedandı. Dervişoğlu, karşılaşmamızı hatırlamadığım o dönemde Muş'ta öğretmen ben de asteğmendim. Şimdilerde Yolcu dergisini çıkarmakta olan Ömer İdris Akdin de kısa dönem asker olarak Muş'a gönderilmişti; sakıncalılardandı. İsmail Bey, Ömer İdris'i ziyaret etmek için gelince beni de çağırmışlar, kışlada oturup çay içmişiz. Dediğine göre felaket derecede kötü görünüyormuşum o vakitler.
Sonra İstanbul'da yeniden karşılaştık ve gerçek manada tanıştık. 15 yıla yayılan bir arkadaşlık - dostluk yaşadık. Cağaloğlu'nda Mehmet Varış'ın Kitabevi buluşma mekanlarımızın başında gelir. Pek çok akademisyen, entelektüel, şair, yazar orada karşılaşıp selamlaşır; İsmail Dervişoğlu'nun her biriyle tanışıklığı, bazılarıyla ciddi hukuku olmuştur. İstanbul'un sahaflarının da çok iyi tanıdığı bir simaydı. Nasıl söyleyeyim, şöyle gözleriyle rafı tarar, varsa iyi bir kitap, bir nadide eser, bakışları mıknatıs gibi ona yapışırdı. Ali Birinci, Beşir Ayvazoğlu, İsmail Kara, Sabri Koz gibi müşkülpesent aydınlarımızın her biriyle hususi bir hukuku vardı.
İsmail Dervişoğlu yakın tarihimizin simaları üzerine ciddi bir birikime sahipti. Tanzimat'tan 1970'lere kadarki dönemin hadiselerinden ve kahramanlarından, çok iyi tanıdığı bir aileden bahseder gibi bahsederdi. Bütün bu olayları, gazeteleri, isimleri, tartışmaları, akrabalıkları nasıl aklında tutabildiğine şaşardım. Bu yakın tarih birikimi sayesinde hazırladığı pek çok kitapla kültürümüze önemli bir katkı sundu. Unutmadan söyleyeyim, yerli ve sağlam bir duruşu vardı; memleket bilgisi üst seviyedeydi.
Hayatının son altı yılında İsmail Bey'le iş arkadaşı da olduk. Pangaltı Ermeni Mektebi'nde ben Tarih, İsmail Dervişoğlu da Edebiyat dersi veriyordu. Hastalığı, Pangaltı günlerimizin üçüncü yılında ortaya çıktı, doğal olarak çok daha fazla yakınlaştık son üç yılda. Arkadaşlığımızın son üç yılına girmek istemiyorum; bizim için hususi ve aslında hastalığına rağmen güzel yıllardı. Ama burada, son üç yılında İsmail Bey'in hayatını kolaylaştıran isimlerden, benim tanıdıklarımı ve şu an aklıma gelenleri anmak istiyorum: Pangaltı Ermeni Okulundan Berç Bey, Eva Hanım ve okulun bütün çalışanları, Kitabevinin sahibi Mehmet Varış, değerli folklor araştırmacımız Sabri Koz, yazar - avukat İsmail Küçükkılınç, kitap dostu İsmet Abi, yakın tarih araştırmacısı Emir Hüseyin Yiğit, Bakırköy Milli Eğitim Müdürü Emrullah Aydın...
İsmail Dervişoğlu'nun kültürümüze katkısının kültür kurumlarımız tarafından değerlendirileceğini umuyorum. Sahne merakı olmayan, elli yıllık ömrünün önemli bir kısmını yakın tarih araştırmalarıyla ve iyi kitaplarla geçiren çok kıymetli bir kültür işçisiydi. Ruhu şad olsun. Birlikte geçirdiğimiz vakitler biz yakın arkadaşları için hususi birer emanet olarak kalacak. Latifelerini gülümseyerek hatırlayacağız. 
Ali Görkem Userin:
Malûm, hacı hacıyı Mekke’de, hoca hocayı tekkede bulurmuş. Meşrebi, ilgileri, zevkleri, tutkuları yakın insanlar her dönem öyle ya da böyle bulur birbirini. İsmail Dervişoğlu’nu ilk olarak on yıl kadar önce Cağaloğlu’nda, Mehmet Varış’ın Kitabevi’nde gördüm ve sonrasında da çoğunlukla orada görüştük, denk geldik. Ortak arkadaşların da etkisiyle kırk yıllık dost sıcaklığıyla yaklaştı her gördüğünde sağolsun. Sadece kitapları konuşmazdı, gündelik veya basit denebilecek meseleleri dahi titizlikle ele alırdı.

Devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/19650/tek-gundemi-kitaplar-olan-bir-kultur-iscisiydi.html