Terörün Propaganda Dili ve Çocuk İstismarı

Propaganda dillerinde, militarist gruplar ya savaşı romantize ederler veya kirli propagandanın bir şeklinde, merhamet duygularını kullanarak karşı tarafı insanî açıdan mahkûm etmeye çalışırlar. Belirledikleri kodları, taraftarları olan medya aracılığıyla işlerler ve o kodlar üzerinden kara propaganda yaparlar. 

Bir kere şunu baştan söyleyelim; PKK ve yandaşları bu kadar çok “barış” diyorlarsa, artık sonlarının yaklaşmakta olduğunu görmeleri ve son aylarda yaşanan kazıma politikası karşısında direnme güçlerinin yok olmak üzere olduğunu gösterir. Marjinal sol tabanı da yanına çeken PKK, son zamanlarda bir yandan hendek ve barikat arkalarından, bir yandan da el yapımı patlayıcı tuzaklarıyla insanları katlederken, bunun ebedî süreceğini zannetti. Bırakın süpürmeyi, kazıma zihniyetinin şakasının olmadığını görünce ve her gün güçlerinin büyük bir kısmını kaybedince, aptal ve kullanışlı romantiklerle beraber “barış” teranesine başladılar. Çünkü, iğrenç, vahşî ve insanlık dışı terör uygulamalarını gizlemeleri için, “barış” gürültüsü çıkarmalıydılar. Güya, estirdikleri terör, barış gürültüsü içinde davulcu yellenmesi gibi kalacaktı.

Olmadı…

Devlet ve millet bu defa yutmadı. Çünkü devletin başındaki kadro, asla eski kadrolara benzemiyordu. Bir işe başladıklarında, kararlı bir şekilde işin üstüne gidiyorlar ve sonuç alıncaya kadar da vaz geçmiyorlardı. Yol kazasına uğrayan çözüm sürecinden sonra uygulanan” terörün ve PKK’nın kökünü kazıma politikası” ile devlet, millet ve iktidar kararlılığını göstermekten öte, bizzat yaşattı ve yaşatmakta da ısrarlı.

Kökleri kazınırken PKK’lıların ve şakşakçılarının “barış” diye bir yerlerini yırtmalarını “Artık bizi öldürmeyin. Bitmek üzereyiz. Silahları çekin.” şeklinde anlamak lazımdır.

Köşeye sıkışmış lağım farelerine dönen PKK’lılara bir can soluğu vermek üzere, merhamet istismarıyla harekete geçirilmeye çalışılan bir propaganda diline şahit oluyoruz. Bu istismar dilinin merkezinde çocuklar var. PKK destekçileri ağızlarını açtıklarında “çocuklar ölmesin” diye başlıyorlar cümlelerine. (Sanki “Çocuklar ölsün” diye çırpınanlar ve kasıtlı olarak çocuk öldürenler varmış gibi. Ne çocuklar ölsün, ne de sivil veya asker-polis!.. Sadece PKK’lılar ölsün.)

PKK yandaşlarının, “çocuklar ölmesin” cümlesine yükledikleri anlam şu: “Devlet Doğu ve Güneydoğu’da çocukları öldürüyor (Aslında devletin kasıtlı bir şekilde çocuk öldürdüğü falan yok. Öldürülenler çocuk değil, kazık kadar kazık kadar PKK’lı terörist.) Oralarda çocuk öldüren devlet suç işliyor. Ey millet, ey dünya, devleti bunun için hesaba çekin!.. (Diyarbakır-Çınarcık’ta öldürülen İrem bebek için kimi sigaya çekeceğiz ey terör şakşakçıları?)

PKK’lıların ve destekçileri olan marjinal solcuların, çocuk üzerinden merhamet sömürüsü yaparak milleti devlet düşmanlığına sevk etme gayreti, en basit tabiriyle “çocuk istismarı”dır ve en az pedofili kadar rezilliktir. Hem pedofilide hem de PKK ve yandaşlarının yaptığı çocuk istismarında, saflık ve masumiyet kötüye kullanılıyor demektir. İdeolojik hareketlerin ölü sevici (nekfofil) yönüne, PKK ve yandaşları bir de pedofili ekleyerek, yeryüzünün en rezil güruhu olduklarını göstermişlerdir.