Çocukluğumda Fransızca bilmek bir tür imtiyaz, bilmemekse hani neredeyse bir vesîle-i hicâb sayılırdı.
Sonra yerini İngilizceye bırakdı.
Günümüzde ise -feshübhânallah- Kürdce bilmeyene yakında muhtemelen kız bile vermeyecekler.
Cengiz Çandar Birâderimiz gibi “sancakdar” kalemler hızlarını alamayıp Kürdce cümlelerden teşekkül eden başlıklar bile atmaya vardırdılar işi:
“Kak Mesûd, tu bi hêr têyi Amedê, lê...” (Mesud Ağabey, Diyarbakır’a hoş geliyorsun, ama...)
Hazır eli değmişken bâri yazının tamâmını da Kürdce yazsaymış diyeceğim ama herhangi bir Kürd lehçesini bilmez. Başlığı birine sormuş olacak. Keşke hangi lehçe olduğunu yazsaydı da tenevvür etseydik. Benim bu cümledeki tek sıkıntım “tu bi” ibâresi. İnsan hemen ardından “or nat tu bi”yi bekliyor... “Tu bi or nat tu bi!”
Bu meseleye dâir yorum yapmam istense ben derdim ki “Kak, Cengiz, kak! Kak daetrâfına bak! Mesud Ağbiyin belki yazdıklarından memnun kalmışdır ama ben pek bir şey anlayamadım. Mâmâfih yine de sen bilirsin.”
***
Bir de okullarda Kürdce tedrîsat konusu var.
Bunu duyan her “sağlam” milliyetçinin gözünü kan bürüyor ama bence hiçbir sakıncası yok!
Yazının devamı için: http://haber.stargazete.com/yazar/kurdlere-mutedair/yazi-807980
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.