Amina Siljak Jesenkovic: Yağmur altındaki mülteciler

Onları ümit diyarına, evlerin çikolatadan, nehirlerin limonatadan, dağların reçelden olduğu diyara götürecek bir haber… Çocuklu aileler, on beş ile otuz yaşları arasında gençler, evini, memleketini, yakınlarını bırakmış da gelmiş. İnsan ticareti yapan şebekelere varını yoğunu vermiş, iyi bir hayat sürmek için buraya, Bosna’ya kadar gelmiş sokaklarda sürünüyorlar. Afganistan, Pakistan, İran, Fas, Tunus, Bangladeş, Cezayir, arada bir Suriyeli bir aile…
Birileri onlara iyi bir hayat vaadetmiş, iyi hayatın da Güneş’in battığı yerde olduğunu anlatmış. Kaçtıkları yerde kendi aralarında kavgalı, belki kavgadan kaçmışlar, buraya geldiklerinde kendi aralarında kavgalarına devam ediyorlar. Haberlerden mültecilerin arasında kavgaların, dövüşmelerin, bıçaklamaların olduğunu öğreniyoruz. Kimsenin elinde belge yok, ne derlerse inanmanız gerekiyor. İlk gelmeye başladıklarında hepsi Suriye’den geldiğini iddia ediyormuş, fakat Arapçaları, hatta Suriye lehçesinde iki kelime bilmedikleri ortaya çıktığında, vazgeçmişler. Binlerce Euro karşılığında insan tüccarları tarafından buralara getiriliyor, ortada bırakılıyorlar. Aralarında kanun kaçakları da mevcut olabilir, kim bilsin, ellerinde evrakları yok ki…
Yıllar önce Türkiye’den kaçak yoldan Avrupa ülkelerine gitmek isteyen, bu veya şu sebepten mahkemeye düşmüş, ellerinden son kuruşu alınmış, zar zor biriktirdikleri para karşılığında sahte paralar almış zavallı insanları görüyordum. Hırvatistan sınırından Bosna’ya geri gönderilmiş, Sava Nehri üzerinden sandallarla Hırvatistan’a geçmeye çalışırken sandalları batmış, yüzmeyi bildiği için hayatını kurtarmış olanları, boğularak ölen yakınlarını kurtaramayıp onları kaybedenlerı görüyordum. Vadedilmiş güzel bir hayata giden çocuklarını metal kutularda karşılayan ebeveynleri… Bu gençlerin ulusu, uyruğu, rengi, mezhebi, dili, dini farklı olabilir, fakat ortak bir noktaları var: bir yerde insanın onuruna dokunmayan rahat bir hayat, rahat bir geçim elde edebileceklerine inanarak, onları bu vaat ülkesine götürecek şebekelere yüklü bir para vermiş, belirsizlik satın almışlar. Verdikleri para ile memleketlerinde bir iş kurabilirlerdi, hatta o para ile yıllarca geçinebilirlerdi.
İnsanın gururuna dokunmayacak hayat isterken, insanın gururuna dokunan yolculuk yapıyorlar: hayvan vagonlarında, tırlarda, ormanların içinden yürüyerek, hiç de istenmedikleri, onları hiç kabul etmek istemeyen, önlerinde sınırlarını kapatan, sınırlarda gümrük polislerine bu zavallıları engellemek için silah tutuşturup her türlü güç kullanma yetkisini veren Avrupa ülkelerine gitmeye can atıyorlar. Avrupa ülkelerinde üç dört bin Euro maaş alıyorlar diye duymuşlar… bir sene içinde borcunu kapatacaklarmış… Ne dil biliyorlar, ne de ellerinde bir meslek, ellerinde bir kuruş da kalmayınca…. bir lokma için turistlere, sokaktan geçen vatandaşlara, polislere saldırmak kalmış… Polis bu zavallıları kovalıyor, geri gönderiyor, tekrar geliyorlar. Avrupa adli kuruluşları bunları getiren, dedelerinin ocağını bırakmaya ikna eden, insanın gururuna layık bir hayat vaadı karşısında yüklü bir para veya altın miktarı alan şebekelerle ilgileneceğine, vatandaşın evinin önünden bir parça odun çalan mültecilerle uğraşıyor. Orada kazanan sadece uluslararası organize suç şebekeleri. Kaybeden insanlık. Beynelmilel bir kavram olarak insanlık. Kaybeden itibardır.

Devamı: http://www.gercekhayat.com.tr/yazarlar/yagmur-altindaki-multeciler/