Tarihimizin en önemli üçüncü olayı ise İstanbul’un fethidir. İstanbul’un fethini bu kadar önemli yapan, bâtıl adına yıkıcı, hâk için yapıcı neticeler doğurmasıdır.
İstanbul’un fethini şölenlerle kutluyoruz. İyi de yapıyoruz. Ancak konuyla ilgili yayınlara gereken ilgiyi göstermiyoruz.
Tek başına heyecan yetmez, kalıcı olmaz. Heyecan, bilgiyle takviye edilmezse, geçici olur, oluyor. Atalarımızın bu şehri ne zorlukla aldığını öğrenmek, kıymetini bilmek gerekiyor.
İstanbul’un fethinden bahsedilince, önce şu söylemeli: Fatih Sultan Mehmed İstanbul’u kuşattığı zaman karşısında, sadece Hıristiyanlar değil, Şehzade Orhan da vardı. Langa Limanı surlarını, onun askerleri savunuyordu. Buna karşılık, Osmanlı ordusunda, hatırı sayılır miktarda Sırp, Alman ve Macar vardı. Ordumuzun en büyük toplarını Macar ustalar dökmüştü.
Resmi tarih, ne yazık ki, atalarımızın verdiği büyük mücadeleyi tam olarak yansıtmıyor. Ancak Hıristiyanların kaleminden çıkan satırlar, milletimizin azim ve kararlılığını gözler önüne seriyor.
Kuşatmayı içeriden anlatan Gustave Schlumberger’in İstanbul Düştü isimli eseri, bu anlamda, önemli bir kaynaktır. Kuşatılan insanların neler yaşadığı, neler düşündüğü hakkında ipuçları vermektedir. Bu kitabın en önemli özelliği ise kuşatmaya şahitlik etmiş vakanüvislerin yazdıklarından ve bazı askerlerin hatıratlarından faydalanılmış olmasıdır.
İbret verici bir örnek: Osmanlı ordusu, büyük taarruz öncesi, hep bir ağızdan dua etmiş ve çıkan uğultu, surların ardından bile duyulmuştu. Piskopos Leonardo şöyle söylüyor: “Lailaheillah Muhammedürresulallah! avazeleriyle mütemadiyen haykırmalarını bizim gibi siz de işitmiş olsaydınız, hakikaten hayran kalırdınız!” (Sayfa 268-269)
Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ayhan-demir/istanbul-nasil-fethedildi-28621.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.