İnsan annesini sever ve dostlarına inanır. Annemizi seviyoruz, çünkü Allah’ı seviyoruz. Dosta inanıyoruz, çünkü Allah çok güzel. Bize dostlarımızı sevdiren Allah çok güzel. En başta dostla karşılaştıran, onunla muhabbete yönelten Allah çok güzel. Bir insanın başka bir insanla dost olması da arkadaş olması da işin özüne bakarsak elimizde değil. Kalpleri yakınlaştıran Allah’tır.
Sözü, arkadaşlığı, dostluğu konuşmaya oradan başlayacağız; kalbimizden.
Sözün kalplerde, can muhabbetlerde buluştuğu yerler vardır.
Mevzu ile doğrudan alakası var; bunları bana yazdıran da Ankara’nın muhabbet mekânı İhtiyâr…
Siyasetten, kravatlı insanlardan iyice sıkıldığımız başkent havasında insanın hakiki manada nefes alıp verebileceği -hakiki manada nefes almak, ne demekse- çok az mekân var. Caddeler, sokaklar hayatın dışında başkentte.
Başta öğrencilerin, elbette hepimizin çok sevdiği, gönülden benimsediği, uğramayınca eksikliğini hissettiği bir yer var (dı) Ankara’da.
İhtiyâr’dan söz ediyorum.
Bu kadar sözü de “İhtiyâr Kitabevi kapanır, geride hüzünler kalır” dediğim gençlerin mekânına ve delikanlı abimiz İbrahim Çolak’a getirmek için sarfettim.
Ne zaman açıldı, kaç sene olmuş unuttum, asırlar geçmiş gibi sanki. Nasıl, hangi yıl tanıştığımızı unutturacak kadar muhabbetle geçmiş zaman demek ki İhtiyâr’da.
Kelime de söz de ertelenmez.
Türkiye’nin dört bir tarafından üniversite okumak için başkente gelen öğrencilere arkadaşlık, abilik yapan İbrahim Çolak da öylesine bir tebessümü de, bir küçük eylemi de, gençlere söylenecek bir güzel sözü de ertelemedi. Merhameti, muhabbeti ertelemedi.
Dostum İbrahim Çolak arkadaşlarına, bilhassa öğrenci dostlarına karşı hep merhametliydi; kucağını, muhabbetini açtı onlara.
İhtiyâr’da sabahlara kadar süren muhabbetlerimiz hepimize, herkese iyi geldi.
Devamı için: http://www.milatgazetesi.com/Ihtiyr/67153#.VPR7L_msVps
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.