Hikmet Kıvılcımlı ile Kemâl Tahir’in donanma davasıyla ilgili af dilekçelerini “Muhalif Sesler” adlı kitabımda yayınladığımda; ilginç bir tepki aldım. Bu tepkiyi bir yıl kadar önce yayınlanan “Resmî Tarihe Meydan Okuyorum” kitabımda dile getirmiştim. Bence üzerinde durulmasını gerektiriyordu; çünkü, her siyasî pozisyonun kendi ‘resmî tarihi’ni nasıl oluşturduğunu ve bunun bir ‘tabu’ halinde, asla tartışılmamasını talep ettiğini gösteren tipik bir örnekti.
Emin Karaca’nın eleştirisi
“Muhalif Sesler” kitabımın yayınlanmasından sonra “sol”dan bu dilekçelere yönelik iki eleştiri yazısı yayınlandı. Bunlardan ilki, Emin Karaca tarafından kaleme alınmıştı ve Haberrüzgârı adlı bir internet sitesinde yayınlanmıştı. Karaca, “Cemil Hoca’nın Niyeti” adlı yazısında (12 Şubat 2011); Kıvlcımlı ile ilgili belgeye değiniyordu. Aslında kendisinin Kıvılcımlı hakkında bir de kitabı bulunuyordu. Bu bakımdan benim yayınladığım Kıvılcımlı’ya ilişkin belgeye özel bir ilgi göstermesi tabiî sayılırdı. Fakat bu kısa eleştirisinde de, benim burada da pek çok yerde belirtmeye özen gösterdiğim gibi, bir siyasal/ ideolojik tutum göze çarpıyordu.
Karaca, yazısında; benim “1938’de tek-parti diktatörlüğünün faşist-militarist kliğinin birkaç komünist önderle donanmadaki sempatizan bir avuç er, erbaşa adalet adına yaptığı zulmün ayrıntılarıyla ilgili bazı bilgi ve belgeye ulaşmış” olduğumu “sanmış”… Hemen en baştan bu cümlenin tarihsel, siyasal ve ideolojik sorunlarına işaret etmeden geçemeyeceğim. Demek ki, Karaca, hâlâ solun genel olarak tek-parti dönemine ilişkin mitosunun taşıyıcılığını yapıyor. Yani, tek-parti döneminde bir “klik” var ve bu “klik”, “faşist ve militarist”… Bu analizin doğal sonucu, bir de ‘böyle olmayan’ bir “klik” olduğunu daha başından varsaymaktır. Var mıdır? Kimlerden oluşmaktadır? “Klikler”in kadrolarını kimler oluşturmaktadır? Elimizdeki tarihsel ve olgusal veriler, bu türden bir sonucu ve analizi haklı çıkaracak ne gibi veriler sunmaktadır? Sunmakta mıdır?
Bu soruların yanıtını vermeye artık hiç gerek kalmamıştır. Çünkü, Karaca, zaten bunların yanıtını bilmektedir; hatta yanıttan o kadar emindir ki, bu hususu açmaya bile gerek görmemektedir. Anlaşılan, o da, donanma davasının, solun genelinin inandığı şekilde, Atatürk’e rağmen, Genelkurmay Başkanı Fevzi Çakmak ile İçişleri Bakanı Şükrü Kaya’nın bir komplosu olduğu görüşündedir. Solun genel tutumu budur işte; zamanında yapılan bir açıklamayı nesiller boyunca hiç sorgulamadan ve yineleyerek sürdürmek…
Karaca beni şundan dolayı suçluyor: “Bula bula Başbakanlık devlet arşivinden donanma davasından çarptırıldıkları on beşer yıllık hapis cezalarını, Hikmet Kıvılcımlı ile Kemâl Tahir’in ‘T.C. Hükûmeti Başvekillik Katı’na yolladıkları ‘af dilekçeleri’ni bulup çıkarmış…”
Karaca’nın hayal kırıklığını anlıyorum; ben de arşivde çok daha heyecan verici ve Karaca gibi solcuların taleplerini içeren yeni yeni belgeler bulmak isterdim. Fakat elime geçen bilgiler bundan ibaretse, ne yapabilirim, ne yapabiliriz? Karaca’nın beklentilerine uygun olmayan bu belgeleri yayınlamamak daha mı doğru olurdu acaba?
Devamı için: http://haber.star.com.tr/yazar/sosyalistler-resmi-tarih-mi-sever/yazi-1052877
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.