Tüketim kültürünün 23 Nisan’ı ışıldıyor, resmi kutlamalar 50 yıl önce nasılsa aynı minval üzere devam ediyor. Yanlış oldu esasında biz büyükler aynı şekilde “kutluyoruz” ama “hayatı her daim bayram olan çocuklar”, 23 Nisan’dan pek de zevk almıyor.
Neden böyle?
21. Yüzyıl’ın çocuğunun değişen anlam ve hayal dünyasını araştırmak, öğrenmek için çaba sarfetmiyoruz. Çocukların beğendikleri/beğenmedikleri, sıkıldıkları/heyecan duydukları konular hakkında pek fikrimiz yok.
Sürekliliği olan işler yapmak yerine yılda bir defa özel gün “işleri” kotarmak kitleye iyi geliyor sanıyoruz. “Özel gün” işleri çocukların fon olarak kullanıldığı, büyüklerin büyüklere gösteri yaptığı bir şey oluyor çoğu defa.
21. Yüzyıl’ın çocuklarına dair gerçekten ne biliyoruz? Bildiklerimiz Batı toplumlarında yapılmış araştırmalara dayanıyor daha ziyade. Günlük hayatın tarım toplumu kodları ile devam ettiği kırsal kesimde, dijital kültür çocukları nasıl etkiliyor? Kırsal kesimde öğretmenlik yapan öğretmenlerin aşmakta zorlandıkları en önemli sorun nedir?
Bütün bu sorulara el yordamıyla cevap bulmaya çalışıyoruz.
El yordamıyla demişken...
23 Nisan 2019’da, ülkemizin çocuklarını anlamamızı sağlayacak iki fotoğrafımız var. İlk fotoğraf özel televizyon kanalından. Sunucu etrafına topladığı çocuklarla sohbet ediyor. Sorular bin yıldır devam eden sorular, lakin cevaplar yeni. Bütün Türkiye’yi şaşırtacak kadar yeni:
Sunucu, adının Arife olduğunu öğrendiğimiz kız çocuğuna ne olacağını soruyor. Çocuk hayallerini sıralıyor. Almanya’da, Köln’de tıp okuyacak. Buraya kadar bir sorun yok. Aman ne güzel diye sevinebiliriz hatta. Ne olacağına dair kararsız çocukların arttığı bir zamanda hem de tıp okumak isteyen bir çocuk hepimize iyi gelir. Değil mi? Değil. Çünkü çocuk Almanya’da tıp okuma hayaline bir de Almanya vatandaşı olmayı eklemiş. Spiker hanım ne diyeceğini bilemiyor. Üstü bıyık altı sakal ikileminde, dayanıyor kahkahanın kudretine.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.