Hiç okula gitmemiş, ismini dahi yazamıyor. Hayatında hiç kitap sayfası çevirmemiş, kitap okumak diye bir eylem yok dünyasında. Ama hayat kitabına tam ortasından girmiş... Çok küçük yaşlarda evlenmiş. 6 tane çocuğu olmuş, 30 yıla altı çocuk sığmış. Şimdi her biri okula gidiyor. En büyük olan, her yıl takdir getiriyor annesine. Kaymakam olmanın hayaliyle... Ama evde çok büyük bir eksik var. Baba yok. Kadın, en küçük çocuğuna hamileyken köy koruculuğu yapan baba esrarengiz şekilde kayboluyor ortadan. Ölmüş ya da öldürülmüş...
Kendini hayat kitabını okumaya adamış bir kadın için bazı sayfalar sürprizlerle dolu olabilir. Etrafını kuşatan dağların ardını görmemiş kadın, bir davet üzerine, koordinatlarını hiç bilmediği bir coğrafyada, ülkesinin başkentine doğru yola çıkıyor. Üstelik bölgelerinde yeni yapılan havalimanından kalkan bir uçakla. İlk defa uçağa binmek, ilk defa dağların ardındaki dünyayı görmek, ilk defa Ankara’ya gitmek... Devlet, ülke, vatan... Cefasını çektiği hayatın en tartışmalı kelimeleri onlar... Ama o ilk defa görecek uçağın penceresinden, savunduğu, kalbinde sevgisini yoğurduğu ülkeyi... 30 yıl boyunca hiç görmediği kilometrelerce toprağı, 1 saat içinde kuşbakışı görecek... Uğrunda gece nöbetleri tuttuğu vatan nedir, cisimleşecek gözünde. Derin bakışlı mavi gözleri bulutların arasında rüya mı, gerçek mi bilemediği bir aleme doğru dalıp gidiyor...
Uçak Ankara’ya inerken, yeni bir heyecan fırtınası esiyor kadının yüreğinde. ‘Devlet Sarayı’na gidecek, devlet nedir görecek?... Kafası karışık; ‘yıllarca kendilerini hep ihmal etmiş devlet’, ‘Çektikleri sıkıntının müsebbibi devlet...’ ‘Teröre karşı koruduğu devlet...’ ‘Ona uçağa binme imkanı hazırlayan devlet...’ Ve nihayet, küçük bedeniyle koca DEVLET’in kapısında. Üstelik davetli olarak...
Bu karmaşık duygulara gayri ihtiyarı tepki veriyor bedeni. Başedemediği büyüklük fikrine, kendini küçülterek mukavemet gösteriyor. Çantasından güç alırcasına onu kucaklayarak oturuyor gösterilen sandalyeye iki büklüm. Okuması olmasa da biliyor; adının yazılı olduğu yer, kendisi için hazırlanmış... Belki de hayatında ilk defa kendine özel bir yere oturuyor. Aklı kadar duyguları da karışık... Devlete bir yandan kızgın, bir yandan sadık... Yapılan ikramlara bir süre dokunmuyor. Yıllardır ihmal edilmişliğe tepki sanki... Yanındakilerle konuşmuyor. Sorulan bir kaç soruyu yeterince Türkçe bilmediğini söyleyerek geçiştiriyor. Ve çantası hala kucağında... Onu sımsıkı tutuyor.
Devamı için: http://www.aksam.com.tr/yazarlar/h-humeyra-sahin/ankaraya--ilk-defa--geliyorum/haber-437541
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.