Hakikat budur: Devletleri milletler kurar. Devleti milletin dışında başka bir güç kurarsa, o yapı ancak kukla, karton, garnizon, sahibinin sesi vesaire olur. Birinci Dünya Savaşı sonrasında coğrafyamızda oluşturulan devletçiklere bir de bu gözle bakalım.
İslâm âleminin temel sorunlarından biri, doğal yollarla kurulmayan ülkelerin hayli fazla oluşudur. Yapay sınırlara atanmış aileler, idareciler.
Anadolu’dan Yemen’e kadar uzanan ülkeler zincirinde, kurtuluş kavgası vermiş, istiklal harbine girişmiş, milli mücadele sergilemiş kaç devlet vardır?
Bu soruyu aklımızda tutarak ilerleyelim.
Türkiye’yi doğu ile batıyı birbirine bağlayan köprü olarak görmek ve göstermek istiyorlar. Biz ise burada duruyoruz: Türkiye, hak ile batıl arasındaki duvardır, müstahkem mevkidir. Balkan topraklarına yönelik fetih harekâtı, aynı zamanda, bu duvarı kalın kılma, muhkem hale getirme çabasıydı. Haçlıların ilk seferleri Anadolu’da, diğerleri Balkanlarda karşılanmıştır mesela. Bakınız: Kosova ve Mohaç.
Şimdiki zamana gelelim. Türkiye, Suriye’nin kuzeyindeki hareketliliği, beka sorunu ve hayatiyet meselesi olarak adlandırıyor. Bu tavır kimilerine abartılı geliyor. İç siyasete ve seçimlere dönük bir hamle şeklinde okunabiliyor.
İşin aslı, esası şudur: Orada birkaç yüz bin kişi için etnik kökene dayalı bir devlet kurulursa, burada yaşayan milyonların gidişatı ne olur?
İkincisi, bu kadar uzun ve sorunlu bir sınır, sürdürülebilir olmaktan uzaktır. Milletin ve memleketin emeğini, enerjisini, huzurunu kara delik gibi sürekli yutar.
Buraya bir parantez açalım. Kan rüyayı bozar. Çözüm sürecini sonlandıran, iki polis kardeşimizin uykudayken şehit edilmesiydi. İnsaniyetten uzaklaşanların kimlere yakın durduğuna dikkat etmek lazımdır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.