Son üç yıldır unutulmuş gibi yapılıyor olsa da Türkiye’de askeri darbelerin tarihi 15 Temmuz’da başlamadı. 15 Temmuz direnişi üzerine yapılacak analizlerde içine düşülecek en önemli handikap onu diğer askeri darbelerden ayrıştırmak, nevzuhur bir teşebbüs olarak nitelemektir. Kökten yanlış olan bu niteleme Türkiye’deki askeri vesayet ve bürokratik oligarşiyle halk arasında yaşanan asırlık gerilim ve çatışmayı inkâr anlamına gelir. Türkiye için asıl ve öncelikli sorunun seküler ya da mistik, Kemalist ya da Gülenist cunta faaliyetleri olduğu gerçeğini gölgede bırakacak söylemlerden özenle imtina etmek gerekir.
Gözden kaçtığı ya da anlaşılmadığı sanılmasın: Bir süredir bazı kurnaz tilkiler Fethullahçı Cunta’nın giriştiği 15 Temmuz darbesi üzerinden askeri vesayeti temsil eden Kemalizm’i aklamak, İslami değerleri boğmaya kalkışan militan laiklik siyasetini meşrulaştırmak adına bulduğu hiçbir fırsatı kazaya bırakmıyor. Bir destan gibi anlatılan hikâyelere inanacak olursak eğer 15 Temmuz darbesini Atatürkçü subaylar boşa çıkarmışlar. Meğer 15 Temmuz darbesi milyonlarca insanın katılımıyla sokak ve meydanlarda değil de kışla ve karargâhlarda ezilmiş! Madem öyle bahsi geçen bu Atatürkçü/Kemalist subaylar halka namlu doğrultulmasından, halkın üzerine tank sürülmesinden ve genel olarak askeri darbeden bu kadar rahatsızdılar da neden bu ülke 27 Mayıs’tan 28 Şubat’a değin süngünün üstünde yaşamaya mecbur kaldı acaba? Mesele çok basit ve cevap vermeye değmez gibi gözükse de sessiz kaldıkça yine tarih kurgulanıyor yine iyilerin ve kötülerin yerleri sinsice değiştiriliyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.