Erzincan’ın safiyeti, bereketi sinmişti üzerine. Ünsiyet peyda etmişti, doğduğu topraklara. Özlüyordu, köyünü, ormanını, çeşmesini…
Büyük şehre göçmüştü, kabullenmeliydi gerçeği; artık İstanbulluydu, hem de Fatihli!
Cümle kapısından sokağa adım atar atmaz, artılarla eksileri terazinin kefesine kor, ibret nazarıyla bakardı aleme.
Uyarandı Sedat, bağırandı. Ama sevmezdi, sokak hoparlörünü. Deklanşöre basıp reyting peşinde koşan muhabirlerden hazzetmezdi.
Ertesi gün gazetelere bakıp, ismini/resmini tarayanlardan olmadı hiç. Yaradan’ın Kamerası yeterdi, şahitliğe.
Hayatın içinden canlı sahneler vardı, anlatılacak.
İşte bir çocuk geçiyor, başında ortası göbekli simit tepsisi, omzunda havlu... “Okulda olması gerekir, bu çocuğun!” der, hayıflanırdı.
Uçuşan etekler, yüreğini burkardı. Ergen oğlanların ruh dünyasını kirletmeye ne hakları vardı? Gönül katiliydi, bunlar. Kötü yola düştükten sonra ‘Sonya’ da birdi, ‘Asiye’ de…
Hiçbir zaman çocuğunu kucağına alamayacak bahtsız hayatlardı.
Bunca acı varken romanla işi olamazdı. Roman yazılacaksa Roman’ın hayatı yazılmalıydı.
Fethin İstanbul’unu ne hale getirmişlerdi?
İç aleme yaptığı yolculuk, dış alemde sona ererdi. Hayat bir bütündü. Enflasyon da zulümdü, deflasyon da…
Paranın değerinin düşmesi ne denli sorun üretirse; üretimin azalması da, kokan çürüyen bozulan küflenen ürünler ve artan işsizlik demekti.
Önyargısı yoktu, imandan başka önkabulü de…
İran Devrimi, bir milattı, onun için. Dalga dalga yayılacaktı, özgürlük ateşi. Bir kere ayaklar altına alınmıştı, küfrün gururu. Sürtülmüştü burnu.
Yenilmez sanılan Şahlık, mat olmuştu artık.
Şimdi sıra Kızılderililerde, Aborjinlerde, Afrikalılarda… idi.
İslami Hareket, öyle daktilo tuşları arasına sıkışan bir avunma/savunma sahası olamazdı. Nerde iyi güzel faydalı adil bir şey varsa İslami Hareket oradaydı.
Devamı: http://www.habervaktim.com/yazar/81738/sedat-yenigun-bir-adin-sehadet.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.