Her “kadim” (ezeli-eski) devlet, kendi özelliklerine uygun bir eğitim modeli geliştirir. “Nevzuhur” (mazisiz) olanlar ise, başka devletleri taklit ederler.
Biz “kadim” bir devlet olmamıza rağmen, “geçmişi red” ve “geçmişi inkâr”dayatmasının etkisiyle, başta eğitim sistemi olmak üzere her konuda sürekli olarak Batı’yı taklit ettik.
Denemediğimiz “Batılı eğitim modeli” kalmadı…
Hâlbuki Selçuklu-Osmanlı terkibinin, yönetim biçiminden orduya, mali sistemden eğitim sistemine kadar, her alanda kendine özgü bir kurumsallaşmaya gitmişti: Özellikle eğitim ve kültür konusunda onlardan ilham alabilirdik…
Değişen şartlara ve ihtiyaçlara göre yeniden tanzim edip, en azından “insan yetiştirme mantığı”nı hayata geçirebilirdik…
Batı’nın çürümüş, kokuşmuş döneminde aldığımız sistem, bizi de içten içe çürüttü: “İnsan” yetiştiremez olduk!
Durum ortada…
“Fazilet” anlayışından uzak tutarak yetiştirdiğimiz mühendisin yaptığı binalar çöküyor, mimarın çizdiği gökdelenler İstanbul’un silüetini bozuyor, fabrikalar çevreyi kirletiyor, doktorlar para için adam kesiyor, gariban çocuklar kaçırılıp böbrekleri çıkarılarak İsrailli zenginlere takılıyor, canlı bombalar hem kendilerini hem bir sürü mazlûmu katlediyor, avukatlar müvekkillerini satıyor, erkekler kadınlarını öldürüyor, televizyonlar tarihi ve ahlâki dayanaklarımızı yıkıyor, v.b…
“İyi insan” mumla aranıyor!
Öyle bir “amaç kayması” yaşıyoruz ki, “Profesör” titri verip “eğitsin-öğretsin”diye evlâtlarımızı teslim ettiğimiz “hoca”, bilmediği konularda “allame” gibi ahkâm kesip, geleceğe ilişkin umutlarımızı kemiriyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.