Ben uzun zaman gazete yöneticiliği yaptım. Kaç defa savcıya ifade verdim, kaç duruşmaya katıldım, kaç defa karakolda gittim, kaç defa ‘şüpheli’ oldum bilmiyorum, saymadım.
Sultanahmet’teki eski adliyeye çok gittim. Birkaç defa Zeytinburnu’na gittim.
Eyüp adliyesine hepsinden çok gittim. Bakırköy’e de gittim.
Her defasında keşmekeş gördüm.
Birbirinin içine girmiş on binlerce dosya. Dosyaların içinde çeşit çeşit hikayeler, çeşit çeşit trajediler.
Hakim, kalabalık bir devlet hastanesinde çalışan pratisyen doktor gibi, birbiri ardına davalara bakıyor.
Duruşma salonunda sanıklardan, davacılardan, avukatlardan, katiplerden, mübaşir, savcı, hakim ve tanıklardan oluşan bir topluluk.
Hakim dosyayı karıştırıyor. Ne olmuş, ne bitmiş anlamaya çalışıyor.
Belki sürmekte olan davanın ortasında atanmıştır.
Evrakın arasında mevzuyu hatırlamak için ipuçları arıyor.
Sorular soruyor, cevaplar alıyor.
Sonra ‘gereği düşünüldü’ deyip yazdırıyor.
Şimdi kafadan atıyorum... Sanığın üzerine kayıtlı gayrı menkul olup olmadığının bilmem neredeki Tapu Kadastro müdürlüğüne sorulmasına... Müteakip duruşmanın filan tarihte yapılmasına...
Duruşma salonu boşalıyor. Mübaşir salona yeni bir duruşmanın ilgililerini davet ediyor.
Böyle kaç tane davaya bakacak Hakim Bey?
‘Adalet’ dediğimiz gözleri bağlı ‘tanrıça’ bu keşmekeşin içinden nasıl sıyrılıp çıkacak? Akıl alır gibi değil.
Sonra adliye binaları düzelmeye başladı.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.