Öncelikle şunu belirteyim, tüm hatıralar özneldir, duygusallık içerir, tartışmaya açıktır ve hayatın daima görünmeyen bir ‘arka yüz’ü vardır. Dolayısıyla hatıralara dayanarak bir kişiyi, -bir zümreyi- yargılamak da yüceltmek de doğru değil.
Amacım, Karakoç’un Hatıralar’ı vesilesiyle bir tartışmaya kapı aralamak değil, sığ ve tarafgir okumadan uzak kalarak bazı eksik veya yanlışlıklara işaret etmek.
Evvelâ şunu söyleyeyim, Karakoç’un hatıralarını yazma sebeplerinden biri, bazı yanlışları düzeltmektir (Hatıralar, I: 17). Bu yanlışlardan bazıları da Necip Fazıl’la ilgilidir. Meselâ kimileri onun “liseyi bitirince İstanbul’a gelip Necip Fazıl’ın yanına girdiği[n]i ve 13 yıl yanından hiç ayrılmadığını”, kimileri de “bursları[n]a ve müfettiş muavini iken yevmiyeleri[n]e” Üstad’ın el koyduğunu yazmıştır. Şair bunları, “Asılsız sözler” diyerek yalanlıyor (Hatıralar, I: 21). Ancak bir iki defa çok sıkıştığında, bonosuna kefil olduğunu, bunların kimisini ödediğini kimisini de imkansızlığından dolayı ödeyemediğini, bunu “bilerek, isteyerek” (Hatıralar, I: 21) yapmadığını da belirtir.
Parayla ilgili olarak, kimilerinin görmezden geldiği şu hadise de Hatıralar’da vardır: 1954’te N. Fazıl, Ankara’da Büyük Doğu afişlerinin ilan tahtalarına asılması işini Karakoç ve bir arkadaşına verir. Afişleri asılır. İlân parasını da bir arkadaşı verir. Karakoç yazıyor: “Necip Fazıl Bey, para vermediğini unutmamış. Bir yıl sonra çıkarıp verdi.” (Hatıralar, I: 446). Burayı da görmek lâzım. Öyle bazı satırları görüp bazılarını atlamak olmaz!..
Bir başka hatıra: Bir gün Kısakürek, Osman Yüksel’den para ister. O sırada bir dilenci gelir. Üstad, elini cebine atar, cebinde kalan son 2.5 liralığı çıkarıp verir ve “Osman bir 2.5 lira vardı o da gitti.” (Hatıralar, I: 452) der. Bu da var Hatıralar’da.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.