Yorgundu ama bu, onun umurunda değildi. Yalnızdı ama bunu düşünmüyordu. Yapılacak çok iş vardı ama bu da sıkıntı değildi.
İçini kemiren, içini oyan tek düşünce... İçli, nağmeli ve mahzun şarkıların biriktiği yerden başlayıp tüm vücudunu saran sızı...
Kalkıp kalmamakta tereddüt etti. Kalktı, aynanın karşısına geçti. Aynanın tozlanan yüzünü silmeden kendi yüzüne baktı. Uyanmıştı ama utanmıştı da. Aynayı silse yüzünü daha belirgin görecekti, belki de yüzleşmiş olacaktı böylece. Cesaret edemedi. Eliyle yüzünü yokladı, saçlarını düzeltti. Musluğu açtı, suyun akışını izledi. Biraz soğumasını bekledi. Sonra soğuk suyu yüzüne çarptı, ensesine sürdü. Birden titredi, tenine değen soğuk su ile kendine gelmiş gibiydi. Yüzünü kurulamadı. Yüzünde kalan su kabarcıkları damlalar halinde iniyordu. Bunlara bir de gözyaşları karıştı. Sonunda bu da olmuştu. Ağlıyordu, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Bu iyi gelebilirdi. Ağlamak anlamaktı. Onu anladığını düşündü ve ona hak verdi. Şimdi onun için ağlıyordu. Aslında çok ağlardı ama uzun zamandır ağlamamıştı. Kalbinde gizlediği her yara kabuk bağlamıştı. Ağladıkça gözyaşları içine akıyor, gizli yaralarına merhem oluyordu. Perdeyi açtı. Bahçeyi izledi. Çiçeklerle göz göze geldi. Kuş seslerini dinledi. Simit satan çocukların seslerine kulak verdi. Sokakta ne kadar ses varsa duyuyordu ama içinde biriken ve biriktikçe kale duvarları gibi saran sesler öyle yükseliyordu ki bu duvarları aşmak zordu. Her ses yüzüne çarpıp dönüyordu. İçinde nice göller, denizler vardı. Her sabah olduğu gibi yine aynı şarkıyı dinlemek istedi.
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/ciceklerin-kalbi-4893/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.