Ömer Seyfettin'in 100. vefat yıldönümü, ölümü gibi talihsiz bir zamana denk geldi. Yalnız yaşıyordu. Şeker hastasıydı ve şeker hastası olduğunu kendisi de doktorlar da bilmiyordu. 23 Şubat 1920'de Haydarpaşa Hastahanesi'ne kaldırıldı. Fazla tutunamadı. 6 Mart'ta gözlerini yumdu. Kim olduğu bilinmediği için kadavra yaptılar. Çıplak cesedi önünde doktorlar ve öğrenciler önce fotoğraf çektirdiler. Fotoğraf gazetede yayınlanınca tanıyanlar hemen hastahaneye koştular. Ama artık çok geçti.
Ömer Seyfettin'den sık bahsettim. Gerekli. Bugünü anlamak için dünü bilmek gerekir. Ömer Seyfettin modern hikâyenin öncüsü olarak öne çıkar; fikrî ciheti geri planda bırakılmak istenir. Ziya Gökalp'ın kendisine göre, ayrı bir yeri varsa, Ömer Seyfettin'in de ayrı bir yeri vardır.
Zamanımızın bazı nahoş kalemleri Ömer Seyfettin "evvelen Türk ahîren Türk" dediği için, kaleminin gücünü geri plana iterek saldırmışlardır. Ama niçin "evvelen Türk ahîren Türk" dediğinin üzerinde hiç durmak istememişlerdir. (Ömer Seyfettin'in romanı diyebileceğimiz "Ateşi Yeniden Yakmak"ın yazarı Mehmet Hayati Özkaya'nın, nahoşlara dair gönderdiği notlar üzerinde ayrıca duracağım.)
Devamı: https://www.yenicaggazetesi.com.tr/okuma-gunleri-55297yy.htm
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.