Ayasofya 86 yıl sonra yeniden ibadete açılırken ülkemizde ve dünyada büyük bir heyecan ve ilgi uyandırdı. Sevinç ve duaların yanı sıra, hem dışarıda hem bizde çeşitli ölçeklerde “endişe” duygularını da ortaya çıkardı. Batı dünyasında Türklerle ilgili tarihin derinliklerine dayanan çağ dışı atıflar gırla giderken ülkemizde kıyısından köşesinden derin veya yüzeysel kaygılar kendini gösteriyor.
Bu yazımda onlardan birisi üzerinde durmak niyetindeyim. Sanat tarihçisi genç bir arkadaşımız halı imalatı sürecinden yola çıkarak Ayasofya’nın açılışının “önceden verilmiş” bir karar olduğunu vurguladıktan sonra şöyle diyor: “Taban halısı veya halıları ile fresk ve mozaikleri kapatmak için düşünülen perde aparatının, iddia edildiği gibi Ayasofya’nın karakterini değiştirmeyeceğine; eskisi gibi müze işlevi sürdürmeye devam edip insanlarda aynı etkiyi yaratacağına inanmamız, epey naif bir hal almaya başladı.”
Sanat tarihçimizin kaygıları anladığım kadarıyla mozaikler ve zemin mermerlerinde yoğunlaşıyor. Mozaikleri dikkate alırsak, Fatih Sultan Mehmet gibi cihan imparatoru olması hasebiyle bizlerden çok daha güçlü ve kuşkusuz çok daha “dindar” olan bir padişah zamanında dokunulmayan mozaiklere bugün neden dokunulacağını anlamak pek mümkün görünmüyor.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.